Ik overdenk de dingen die ik heb aangeschaft sinds 13 maart 2020, de dag van de lockdown. Het eerste dat ik kocht was een USB podcasting microfoon. En samen met het TechMed Centre zorgde ik ervoor dat we LiveStorm aanschaften waarmee ik online webinars kon aanbieden.
Ook denk ik aan alle dingen die ik minder in plaats van meer heb gebruikt. In plaats van mijn zware laptop greep ik naar mijn lichte iPad. De app iMovie was zo intuïtief dat ik in staat was thuis leuke video content te maken, maar ik miste skills om dat te doen. Vloggen of influencen is een ware kunst! Ik zat niet in treinen of vliegtuigen en toch had ik meer ontmoetingen met Nederlandse en Europese partners dan ooit tevoren. Ik belde hen ouderwets op, liefst vanuit de achtertuin in het zonnetje terwijl ik mijn arme rug strekte. Ook mijn kantoor heb ik nauwelijks gebruikt. Af en toe sprak ik illegaal met studenten af in de buitenlucht bij de blauwe bankjes bij het U-Parkhotel. Sneaky, want we mogen elkaar niet zien.
Wat ik nog meer zou willen? Nou, ik zou het wel ‘uit’ willen maken met mijn keukentafel. Ik wil door het bos lopen terwijl ik én in een online meeting zit én zichtbaar ben via webcam. Welke Willy Wortel maakt deze livestream mogelijk? Ook wil ik fysieke supervisie aan individuele studenten geven. Tijdens die boswandeling kan er toch best eentje op anderhalve meter afstand met me oplopen? Ik prakkiseer me al weken suf op een slim estafettesysteem voor mijn vak Living and Working Tomorrow dat in februari 2021 begint. Elke vijftien minuten een ander projectgroepje dat met me oploopt, terwijl we warme chocolademelk nippen.
Bovenal, beste faculteit, heb ik behoefte aan tijd en sport. Door de digitalisering van ons onderwijs en onderzoek is de tijdsdruk van universitair docenten nog hoger geworden. Mijn vrije tijd ging al op aan overwerken. Nu gaat ook mijn nachtrust eraan. Graag compensatie door me twee lessen van dertig minuten door een personal trainer per week – in de baas zijn tijd – aan te bieden, zodat ik niet dichtslib en opbrand voor mijn vijftigste.
Oh, nu kom ik op dreef. Een voetenbankje? Je maakt zeker een grapje.
We hebben de kans ons te transformeren van een logge, statische universiteit met vastgoed en vaste media-apparatuur in zalen waar niemand meer samen mag komen, naar een mobiele, wendbare universiteit die daar kan zijn waar de mensen zijn. Buiten. Op pad. Parallel voortbewegend op afstand. Dus ik schrijf bij deze aan de faculteit terug: geef me mediatraining zodat ik kan leren online lesprogramma’s met pakkend script kan maken à la Tim Hofman, geef me een personal trainer zodat ik gezond blijf, geef me mobiele apparatuur en een onbeperkte internetbundel zodat ik vrij kan bewegen.
Oh, nu heb ik een heuse visie! In het zogeheten lange termijn strategisch huisvestingsplan (LTSH) voor 2030 staan plannen om bestaande gebouwen te renoveren en te verduurzamen. Ook wordt gezocht naar nieuwe faciliteiten op het gebied van huisvesting van studenten, sport, cultuur en ontmoeting. Suggestie: huisvest alle studenten gratis in onze leegstaande kantoren. Vraag hen als tegenprestatie hun nieuwe woningen te verduurzamen gebruik makende van innovaties uit techniek en wetenschap. Dit bespaart ons de kosten voor de bouwvakkers. Zij hoeven minder geld te lenen. En ze leren wat! Laat alle docenten ondertussen als bushcrafters in de bossen rondom de campus circuleren voor fysieke coaching of de rol van orakel. Dan leg je de regie voor het contact bij studenten en gaan wij niet dood aan onze huidige zittende leefstijl.
Voilà, more than you bargained for, beste faculteit. Het nieuwe Shaping 2030-plan van Femke Nijboer. Waarom ik eigenlijk nog geen bedrijfsvoerder ben mag Joost (Ha! Laat onze decaan nou ook Joost heten) weten.
