De afgelopen maanden moest ik enorm mijn best doen om het niet te hebben over de coronacrisis. Ik deed ermee wat ik met zo veel dingen doe; wegstoppen en vermijden zodat ik er minder last van heb. Maar door het dagelijkse doodgooien met cijfers, maatregelen en gedoe knakte er de afgelopen weken toch iets. Voor wie hoopte hier een vermakelijk intermezzo van zijn studie/werkdag aan te treffen heb ik helaas slecht nieuws.
Ik ben niet onbekend met depressies en een slecht mentaal welzijn. Hoewel ik daar de afgelopen jaren totaal geen last meer van had, merk ik nu dat er weer dingen veranderen. Totaal gebrek aan motivatie, gevoel van absolute nutteloosheid en dagen die als een soort waas voorbijgaan. Sterker nog, het lijkt alsof het afgelopen jaar niet eens plaatsvond.
Steeds vaker merk ik ook dat er een soort van verborgen woede is. Niet op zij die de regels aan hun laars lappen, wél op zij die ze maken en handhaven. Kort gezegd vind ik dat de middelen momenteel erger zijn dan de kwaal.
Ik weet dat het lastig is om dit soort keuzes te maken en eerlijk gezegd wil ik ook niet graag in de schoenen staan van zij die dit wel moeten doen. De hele situatie is eigenlijk gewoon een lastige variant van het trolleyprobleem. Hoe strenger de maatregelen, hoe minder mensen er ernstig ziek worden of komen te overlijden, maar hoe meer er zijn die langdurige negatieve effecten hiervan ervaren.
Woede is wat dat betreft niet de oplossing, dan krijgen we dezelfde ‘hard tegen hard’-scenario’s die we eerder zagen. Een passend voorbeeld hiervan is de geëscaleerde demonstratie in Den Haag gevolgd door de tactische ‘Houd gewoon je bek’ van de minister-president.
‘Fear leads to anger’ is misschien wel de beste omschrijving voor deze situatie. Want ja, ik ben bang. Bang om weer in diezelfde dieptes te belanden waar ik met heel veel moeite ooit uit klom. En dan heb ik nog het geluk dat ik weet hoe ik dat eerder deed, zodat ik de val nu kan voorkomen. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit zo voelt en ik vrees dat anderen hier veel meer last van hebben.
Het kost alleen maar energie om boos te zijn op iets dat je niet kan veranderen. De enige hoop is dat mensen die de keuzes maken inzien dat anderen lijden, want zij lijken nu haast vergeten te worden.
Tot die tijd schakel ik in ieder geval tijdens persconferenties maar in op André van Duin en Herman Finkers. Want zij zijn voor mij het zoete in bittere tijden.
