De afgelopen twee weekenden trok een blikken slang, gevuld met enthousiaste en misschien ietwat overweldigde aankomende studenten, over de anderhalve vierkante kilometer aan campus. Slim gevonden trouwens die driveUThrough, ook al kan ik het woord anderhalf niet meer horen.
Ergens ontdekte ik een vorm van jaloezie toen ik deze optocht voorbij zag komen. Het feit dat ik zelf bijna klaar ben met studeren heeft hier natuurlijk invloed op. Uiteraard deed ik een grote hoeveelheid aan ervaringen op en maakte ik dingen mee waar ik heel blij mee ben. Toch knaagt er iets, want zij mogen het allemaal nog mee gaan maken.
De stoet deed mij terugdenken aan de eerste keer dat ik op de campus kwam, inmiddels een kleine acht jaar geleden. Ik weet nog goed hoe overweldigend ik alles vond. Het was groots, voelde als een informatiebom die mijn kant op kwam, iets dat extreem aan me trok. Alles ademde een uitnodigende sfeer.
Het is gek hoe snel dingen kunnen veranderen. Plekken die mij toentertijd indrukwekkend overkwamen, ken ik nu als mijn broekzak. Ik herinner mij enorme sport- en collegezalen die uiteindelijk helemaal niet zo groot bleken te zijn. Zelfs de muziek die gedraaid werd doet mij nog altijd terugdenken aan die ene open dag.
Ik heb medelijden met de scholieren die nu een studie-, en misschien nog wel belangrijker, universiteitskeuze moeten maken. Het proeven van de sfeer kan doorslaggevend zijn. De campusrondleiding tijdens de open dag die ik bezocht was enorm belangrijk voor mijn keuze. Daarom vind ik het top dat zo’n driveUThrough wél op locatie doorging. Want probeer dat maar eens virtueel.
Acht jaar geleden hoorde ik voor het eerst de vergelijking tussen de campus en een vakantiepark. Toen deed ik dat af als onzin en een overdreven verkooppraatje. Sinds ik hier woon realiseer ik mij dat dit gewoon een goede weergave van de werkelijkheid is. Nu maar hopen dat we dat gevoel weer snel terug krijgen en kunnen delen met een nieuwe generatie studenten.
