Voor het eerst in ruim een jaar tijd wordt de fietsroute van mijn kamer naar de Horst weer een beetje gebruikelijk. Wat begon als een dagelijkse activiteit die een – zij het soms te vroeg – begin van de dag vormde, was gedegradeerd tot een sporadische aangelegenheid. Met als meest opmerkelijke resultaat dat mijn fietsband zichzelf direct liet leeglopen toen hij eindelijk weer eens met lucht gevuld werd.
De reden van mijn bezoekjes aan de Horst: de voortgang van mijn afstudeeronderzoek. Ik ben zowaar op een punt gekomen waarin het noodzakelijk is om testen uit te voeren, waar mijn buren niet geheel vrolijk van zouden worden.
Toch voelt het gek, om een gebouw dat jarenlange bruiste van het leven en waar ik een zeer groot deel van mijn studieherinneringen opdeed zo leeg te zien. Wat te denken van de talloze stressvolle minuten die ik wachtend voor de draaideuren bij de hoofdingang heb doorgebracht? Of het ellenlange zoeken naar mijn fiets tussen de massale schroothoop die als vervoersmiddelen door moeten gaan?
Online studeren heeft wel als groot voordeel dat het tijdbesparend kan zijn. Een ideaal scenario voor mij, aangezien er normaliter veel te weinig tijd is voor al het niets te doen dat ik van plan was. En voor de mensen die mij persoonlijk kennen en hun mening hierover al klaar hebben staan: ja, ik ben liever lui dan moe. Het makkelijkste dilemma dat er is.
Maar om eerlijk te zijn miste ik een groot deel van de pandemie-ervaring. Zo had ik bijvoorbeeld nooit een online college. Dit komt mede door mijn docent, die tijdens de allereerste lockdown maar besloot om het project groter te maken omdat hij zijn colleges niet online kon aanbieden.
Daarnaast heb ik gelukkig nog geen enkele quarantaineperiode hoeven meemaken en ben ik tot op de dag van vandaag pas één keer getest. Mijn streven om een volledige pandemie zonder test door te komen kwam daarmee helaas wel ten einde. En gezien mijn sportieve plannen de komende tijd gaan er nog wel een paar testen bij komen.
De pandemie blijft natuurlijk een vervelende periode, die we het liefst zo snel mogelijk afsluiten. Maar zoals met zoveel dingen moet je roeien met de riemen die je hebt. Ik probeer zoveel mogelijk unieke (en positieve, als die er zijn) dingen aan deze pandemie te ervaren, want het zijn verhalen die ik later nog vaak kan vertellen.
