Toen ik studente was, hadden ik en mijn vriendje, de knapste informaticastudent uit Groningen, genoeg aan een bed van 90 cm bij 2 meter. We douchten omstebeurt koud in de supersmalle douchecabine in de keuken van zijn studentenhuis en ontbeten met afbakcroissantjes, terwijl we Mellon Collie and the Infinite Sadness luisterden. Domweg gelukkig in de Eerste Hunzestraat.
Jonge mensen accepteren geluk wat makkelijker. Later raken ze dat vaak kwijt. Als je als volwassene krijgt wat je wilt, ben je niet altijd domweg gelukkig, maar schrik je je soms de pleuris. Verlangen naar iets is één ding, maar het krijgen wat anders. Mensen zijn soms helemaal niet klaar voor het geluk. Iets te wensen hebben is erg comfortabel. Handig ook. Het legt uit waarom jij nog niet dáár bent waar je wilt zijn. Het ligt aan dat ontbrekende puzzelstukje. ‘It is our light, not our darkness that most frightens us’, schreef Marianne Williamson in haar book 'A Return To Love' (1992).
Soms is de puzzel ineens compleet maar bevalt het eindresultaat je niet. Deze winter wilde Vliegveld Twente mensen over vrijheid laten dromen door hen in de droomwereld van de negenjarige Sara te brengen. Sara’s opa had haar verteld over de bevrijding van Nederland in de Tweede Wereldoorlog en de nacht erop droomt ze een magisch oplichtende wereld met militairen, maar ook met wilde dieren, bloemen en wolken. Een lichtjesfestival in Twente. De kerstgedachte. Nu zijt wellekome. Maar toen het vliegveld – op de valreep van 2021 – gevraagd werd 500 vrijheidszoekende asielzoekers te herbergen werd het bepaalde lieden in Twente iets té licht in de kop. Konden die lui hun heil niet ergens anders zoeken? Zo wellekome zijt u nou ook weer niet. Vrij zijn doe je maar ergens anders.
Of heb je gehoord van het gemeenteraadslid dat dit jaar hardop droomde dat straattuig keihard werd aangepakt? Iedereen in Enschede moest zich houden aan de wet, potverdomme. Toen hij zelf deze maand werd aangesproken door een agente vanwege drinken in het openbaar en samenklieken bij een supermarkt, wist hij niet hoe hij het had. ‘Ik ben raadslid’, zou hij meermaals hebben gezegd. Hoe durfde de agente hem naar een identiteitskaart te vragen? Ze wist toch wie hij was? Hij vond de politie maar irritant en hij en zijn kompanen gingen de politieagenten van dichtbij filmen. Die strenge handhaving gold toch zeker niet voor hem? Als je krijgt wat je wilt, sta je nog raar te kijken.
Sinds maart 2020 snakt Nederland naar het einde van de pandemie. Het jaar 2021 bracht ons een van de belangrijkste wapens tegen corona: een vaccin. Zomaar geconfronteerd met een uitweg, doet sommigen terugkrabbelen. ‘Zo makkelijk kan het toch niet zijn?’’, lijken ze te denken, ‘Ik spring niet door die hoepel hoor!’ Ze zetten zichzelf in een hoek en mopperen over een gebrek aan handelingsruimte. Ontevredenheid wordt na bepaalde tijd vanzelf een comfortabel kledingstuk. Je weet wat je eraan hebt. Niet krijgen wat je wilt geeft je een alibi niks te doen.
Wat doe je als je ineens krijgt wat je wilt? Richt je je dan op en doe je de verkregen vrijheid recht aan? Vrij zijn betekent namelijk niet vrijblijvendheid. Vrijheid is verantwoording. Je zult zelf aan het werk moeten. Je krijgt de kans anderen te versterken. Als je uit de schaduw en in het licht durft te stappen, heb je geen gemopper op coronamaatregelen, asielzoekers of verontwaardiging over politieagenten nodig. Als je vrijheid aandurft, heb je het hele jaar door een lichtfestival. Zalig kerstfeest.
