Great news! Osiris Lecturer is now available at the University of Twente. Zo begint de mail van het tentamenbureau, gestuurd aan zo’n 250 docenten betrokken bij de discipline Health.
De mail gaat verder. Vrij vertaald: ‘Osiris Lecturer maakt het registreren van toetsresultaten makkelijker en efficiënter. Je kan tijd besparen door de cijfers rechtstreeks in Osiris in te voeren met een zelfgekozen methode.’
De mail bevat nog veel meer informatie over wat je allemaal met Osiris Lecturer kan. Het begint me te duizelen, maar op dat moment wordt me de hand gereikt: er komen walk-in sessions waar ik naar toe kan om te worden beholpen.
Alles zelf doen
Als docent zelf cijfers invoeren in Osiris. Als ik dit lees begint een mannetje in mijn hoofd te schreeuwen. ‘ZELF CIJFERS INVOEREN??? MAAR DAT WIL JE HELEMAAL NIET!!!’ Ik probeer hem tot bedaren te brengen door te wijzen op de geruststellende zin in de mail dat het gebruik van Osiris Lecturer niet verplicht is. Maar het mannetje blijft krijsen. ‘PAS MAAR OP WIENDELT, STRAKS LATEN ZE JE ALLES ZELF DOEN, ÁLLES, ÁLLES!!’ en hij wordt pas stil als ik beloof een stukje te schrijven. Hij is een driftkikker en een zwartkijker. Maar misschien heeft ’ie een punt, en ligt er meer op de loer.
Ik schreef in een eerdere column in deze serie, over onze systemen en processen: ‘Nieuwe systemen lijken ontworpen te zijn vanuit het idee dat iedereen vooral graag alles zélf doet’. Ik betoogde dat nieuwe systemen zoals AFAS de waarden van saamhorigheid, vertrouwen en samenwerking onder druk zetten, en alleen maar meer werk opleveren. De mail over Osiris Lecturer lijkt een voorbode van een volgende overheveling van werkzaamheden van ondersteuners naar docenten.
Zegeningen
Wat zijn de zegeningen van Osiris Lecturer voor de docent? Makkelijker! Efficiënter! Sneller! Dat is natuurlijk great news, maar zou het echt zo zijn? Gewoonlijk ontvang ik een lijst van toetsdeelnemers van een collega van het Centre for Educational Support (CES), en stuur ik diezelfde lijst met cijfers en mijn handtekening terug. ‘Dag collega, hierbij de resultaten van de toets Ultrageluid van … ’, ‘Dank je, ik ga het verwerken’, ‘Fijn, bedankt!’, dat soort mails. Voor mij als docent is dit makkelijk, efficiënt en snel. Ik heb er geen quick guide of walk-in session voor nodig. Je hebt zo nog eens contact met een gewaardeerde collega van CES die een eigen rol in het onderwijs speelt. En ik heb nooit gehoord dat studenten hun cijfer te laat ontvingen, dus de CES-collega’s werken blijkbaar snel, snel genoeg in ieder geval.
Even dacht ik: ik zal toch niet de enige docent zijn voor wie CES dit nog doet, om mij te ontzien vanwege mijn veronderstelde moeite met nieuwe ontwikkelingen? Zoals de tevreden Oost-Duitse vrouw in Goodbye Lenin die door haar zoon liefdevol van nagemaakte potjes Spreewald Gurken werd voorzien, totdat ze per ongeluk ontdekte dat haar geliefde DDR was opgehouden te bestaan? Maar even rondvragen leerde me dat meer collega’s zo ouderwets te werk gaan.
Terug naar de zegeningen. Waar zit nu precies de winst voor mij als docent? Of moet ik meer denken in termen van winst voor de UT als geheel, althans wanneer digitalisering als doel op zich wordt gezien? En wat is de volgende stap? Dat de CES-collega’s uit het proces worden gehaald, en we als docent alles echt helemaal zelf moeten doen? En wat gaan onze collega’s van CES dan doen? Nog meer walk-in sessions houden? Om na vrijwillig, onvrijwillig of natuurlijk verloop niet meer vervangen te worden?
Ik hoor het graag.
