Ondanks dat mijn column volgens de statistieken goed gelezen wordt, weet ik niet precies wie het leest. En wat jullie nou eigenlijk vinden. Het is stil aan de overkant. Cabaretier Theo Maassen benoemde een keer halverwege dit ongemak. Hij keek de zaal in en mopperde: ‘Ik heb wel een beetje het gevoel dat … tja… het vanavond allemaal van míj af moet hangen’.
Mijn eigen gedachten heb ik wel een keer gehoord. Met deze column doe ik een poging lezers een schop(je) onder de kont te geven.. Jullie hebben U-Today, een onafhankelijk eigen mediaplatform op de campus waar je studeert, woont of werkt! Besef je wel hoe waardevol universiteitsjournalistiek is? Snap je hoe je dat kan inzetten, hoe je eraan kan bijdragen?
Persoonlijk scroll ik graag door U-Today (Universiteit Twente), SaxNow (Hogeschool Saxion), Mare (Universiteit Leiden), Folia (Universiteit van Amsterdam) en Vox (Radboud Universiteit Nijmegen). Het is fijn als lokale journalisten met kennis over de academische wereld en universiteiten, verhalen schrijven over belangrijke thema’s als het BSA of internationalisering. Journalisten leggen vaak precies de vinger op de zere plek, dus als journalisten van een universiteitsblad met bijvoorbeeld het college van bestuur gaan praten, hoor je andere verhalen dan als je alleen de nieuwspagina van de UT zou lezen die geschreven wordt door woordvoerders en marketing mensen. Maar de verhalen over collega’s (in spotlight) lees ik graag. Zo krijgt wetenschap letterlijk een gezicht. Helemaal mooi vind ik het als studenten opiniestukken insturen en zich bemoeien met “het bolwerk”.
Toegegeven, zelf ging het allemaal langs me heen, die academische wereld. Toen ik student was in Groningen (1997-2002) las ik geen universiteitskrant. Wel las ik de nieuwsbrieven van VIP, de studievereniging van de opleiding psychologie en bestudeerde nauwgezet de pasfoto’s en profielen van medestudenten in het smoelenboek dat je één keer per jaar toegestuurd kreeg. Op papier en met ringbandje! Dit was het pre-Facebook tijdperk, beste lezers. Zo oud ben ik dus!
Van de UKrant in Groningen had ik toen nog geen weet en ook toen ik promoveerde in Tübingen las ik weinig over de rest van de universiteit. Pas toen ik in Leiden werkte en een knappe, grappige, slimme journalist van Mare mij op een dag interviewde en ik hem wilde bekoren, veinsde ik vliegensvlug interesse voor universiteitsbladen. Met deze journalist wilde ik wel eens een beschuitje eten. Oh, wat zijn mannen toch makkelijk. Hij trapte er zo in en we gingen daten! Na wat geveins en gevoos, kreeg ik in de daaropvolgende maanden inzicht in zijn werk als wetenschapsjournalist. Noem het mijn eerste snuffelstage. Geveins ging over op oprechte waardering voor journalistiek. En toen U-Today mij – na mijn transfer naar Enschede - vroeg columnist te worden, zei ik graag ja. Bij die club wilde ik wel horen!
Niet iedereen is altijd blij met de artikelen in universiteitsbladen. Vox schreef onlangs (Vox: betrokken of lastig en vervelend) dat ‘bestuurders, studenten en medewerkers het soms maar raar vinden als ze in hun ‘eigen’ blad bekritiseerd worden’. Ook U-Today voelde in de afgelopen maanden blijkbaar de noodzaak in een serie artikelen (Uitgelicht) geschreven door hoofdredacteur Maaike Platvoet uit te leggen hoe een universiteitsblad wel en niet werkt. Dat er bijvoorbeeld een verschil is tussen een artikel en een opiniestuk. Beide redacties voelden blijkbaar de noodzaak uit te leggen hoe onafhankelijk journalistiek werkt. Misschien is het een teken des tijds. Boos worden op journalisten, terwijl juist de pers je een podium kan geven om anderen te informeren, te overtuigen. Een universiteit is een samenleving en samenlevingen hebben geïnformeerde burgers nodig om democratisch te kunnen werken, om goede besluitvorming te hebben.
Dus als ik jullie iets mag meegeven, kijk dan eens hoe je kan bijdragen aan U-Today of andere media. Wees niet bang of bescheiden en doe zoals ik: vertel journalisten jouw nieuws, probeer eens belangrijke thema’s te agenderen bij de redactie of schrijf een opiniestuk. Hoe ver die snuffelstage gaat moet je natuurlijk zelf bepalen. Ik weet niet hoeveel beschuitjes journalisten op kunnen…
