Het is bijna zomervakantie en dan zie ik de studenten acht weken niet meer. Ik maak me grote zorgen of de ideologieën die ik er het hele academisch jaar in heb lopen rammen, wel standhouden. Trots ben ik wel op mijn werk.
Zo heb ik het voor elkaar gekregen dat Roy en Elena nu rotsvast in klimaatverandering geloven. En dat die verandering door menselijk toedoen komt! Zij zitten nu bij Scientist Rebellion om te strijden tegen de klimaatcrisis en spugen op de broodjes ham in de Waaier.
Sander uit Denekamp begon zo stug in module 1. Maar waar hij eerst idolaat was van Andrew Tate, draagt hij tegenwoordig nagellak en gebruikt hij, sorry die, de pronouns die/hen. Het kostte heel wat moeite hen te overtuigen dat gender ook maar een sociaal construct was. Ik was er tot aan kwartiel twee mee bezig!
En dan Elsie. Elsie wilde niet gevaccineerd worden. Ik duwde haar een 48-urig hoorcollege door de strot met o.a. alle artikelen van Maarten Keulemans en tweets van Marc van Ranst. Slapen en eten verbood ik. Nu gelooft ook zij eindelijk dat Covid een dodelijke ziekte kan zijn die bestreden kan worden met een vaccinatie. Ze besloot er meteen zeven te laten zetten en houdt zekerheidshalve 1.5 kilometer afstand van iedereen.
In kwartiel drie had ik student Akwasi in mijn klas zitten. Uiteraard heb ik de 129 witte studenten opgedragen op hun knieën te vallen en hem om vergiffenis te smeken in verband met het slavernijverleden. Twee corpsstudenten wilde dat niet, dus heb ik de examencommissie op hen afgestuurd. Dat soort koloniale superioriteitsgevoelens kunnen we niet tolereren.
Vrijdag moet ik alleen nog even dat tentamen over de Sustainable Development Goals afnemen en dan zit het jaar er werkelijk op. Heerlijk op vakantie naar Davos.
Nee, niet echt natuurlijk. Ik sta gewoon op een camping in Overijssel deze zomer. En ik heb het hele jaar door geen enkele student ook maar iets over de bovenstaande gebieden gezegd. Het kan me eerlijk gezegd aan m’n reet roesten welke politieke smaak mijn studenten hebben, zolang ze maar goed argumenteren en wetenschappelijke methoden gebruiken.
Vijf mannen, die zich deftig academici noemden, spraken in een opiniestuk in Trouw vorige week hun zorg uit over de academische vrijheid op universiteiten. Ze claimden dat er op universiteiten niet meer getornd mag worden aan “rotsvaste waarheden” als klimaatverandering. Augustus, de oogstmaand, kwam wat vroeger dit jaar: de ene stropop na de andere vloog je om de oren in het artikel. Goede voorbeelden van academische onvrijheden voerden ze niet op. Het stuk leek meer een pleidooi voor vrijheid van meningsuiting en een diversiteit aan politieke perspectieven in de wetenschap. Het kwam een beetje sneu op me over.
Je zou lachen om zo’n stuk als het niet om te huilen was. Wrang genoeg staat hun redenatie namelijk haaks op het idee van academische vrijheid. Niemand schreef hier een betere column over dan Annelies Moors in Science Guide. Zij beargumenteerde: ‘Als politieke diversiteit als voorwaarde voor academisch vrijheid wordt gezien, is dat eigenlijk een pleidooi voor de politisering van de academie.’ Academische vrijheid is iets anders dan vrijheid van meningsuiting. Laten we scherp blijven.
Ik wens jullie allemaal een fijne zomervakantie.
