Kneitergoede vertraging in mijn treinreis is áltijd het hoogtepunt van mijn week. En nee, ik heb het niet over geplande werkzaamheden – die zijn gewoon irritant. Ik bedoel die onverwachte vertraging. Je voelt ’t aankomen als de intercity plots op een slakkentempo rijdt en stopt bij een net wat te klein station. Wierden ofzo. Foute boel. De kruisende blikken van de doorgewinterde reizigers spreken boekdelen en verraden al de boodschap van de machinist over de krakende intercom: ‘Beste reizigers. Ik heb slecht nieuws.’
Dan volgt de bom: seinstoring. Schatting? Drie uur, maar opgeleid door meerdere huisgenoten die ‘Rick’ heten en iets met treinen hebben, weet ik dat het langer gaat duren. Terugreizen naar Deventer is zinloos, dus ik besluit om uit te stappen en zelf op zoek te gaan naar een oplossing. Het zal waarschijnlijk nog erg lang duren voordat de NS bussen je komen redden.
Dus daar stonden we. Met de halve trein op het perron van Wierden. Er ontstond een prachtige vorm van verbinding: collectief klagen over de NS. Maar met een paar vreemden eindigde ik ook in een nieuw spel: escape Wierden. We vonden onze uitweg door de lokale bus overvol te proppen. De random gesprekken die ik opgevouwen in het bagagerek van de bus had, waren zonder twijfel het hoogtepunt van mijn week en trokken me even helemaal uit mijn bubbel van middelmatig-half-gefocust-werken in de trein.
Een bubbel waar ik al helemaal uit ben, want inmiddels hobbel ik in mosterdgele rokken op Biblebelt-lengte en klamboe-achtige jurken van ceremonie naar ceremonie op een Indiase bruiloft. Een bijzondere ervaring, mede mogelijk gemaakt door internationalisering op de universiteit. De Nederlandse bruidegom en Indiase bruid leerden elkaar namelijk op de faculteit ITC kennen. Zonder het internationale karakter van de UT had ik dit kleurrijke spektakel van mijn vrienden nooit meegemaakt.
Ik struikel de laatste tijd dan ook steeds over hoe het internationaliseringsdebat vooral draait om wat buitenlandse studenten kosten of opleveren. Vreemd, alsof je een bruiloft vooral onthoudt door het prijskaartje van de taart. Als echte bèta houd ik van cijfers, maar mijn ervaringen hier in India zijn niet te beschrijven met een formule of een grafiek.
Laten we het debat daarom van wissel laten veranderen. Een nieuw spoor waarin we ons niet meer blindstaren op cijfers, maar op de ervaringen die het internationale karakter van onze universiteit mogelijk maken. Misschien kan de NS hierin zelfs een voorbeeldrol op zich nemen. Een eindbalans met niet alleen het aantal minuten vertraging, maar ook de gemiddelde reizigerservaring van escape Wierden.
