Midden in India, tussen de toeterende tuktuks en geelgeverfde koeien, voel ik me soms nog steeds op de campus. Niet door het chaotische verkeer of mensen die écht niet kunnen fietsen, maar door de Elfbierentocht-WhatsAppgroep. Die houdt me op de hoogte van alles: wifi-perikelen op de Calslaan, de sfeer in de Vestingbar en - de nieuwste discussie - digitale sloten van woningbouwvereniging De Veste.
‘Outdated and in need of replacement’, luidde het oordeel over de klassieke sleutel. De oplossing? Een slot dat je opent met een app. Handig, tenzij je telefoon leeg is na een avond stappen. Terwijl de groepschat losging over het hacken van de sloten en het inslaan van knijpkatten met USB-C aansluitingen, vroeg ik me af: hoeveel innovatie hebben we eigenlijk écht nodig?
Hier in India voelt die vraag scherper. Innovatie is natuurlijk prachtig als het problemen oplost. Een gordel had mijn tuktukchauffeur veel hoofdpijn bespaard toen hij tijdens een noodstop met zijn hoofd een barst in de voorruit tikte. Maar digitale sloten voor studentenhuizen? Dat voelt meer als technologie die vooral onze menselijke luiheid faciliteert - een oplossing voor het ‘gedoe’ van sleuteloverdrachten.
En terwijl ik hier leer omgaan met de Indiase chaos, realiseer ik steeds meer hoe Nederland uitblinkt in een obsessie met gemak. We roepen ‘Hé Google’ om het licht uit te doen, worden vet op fatbikes en laten AI vragen beantwoorden die we vroeger zouden googelen en waarvoor we heel vroeger naar de bibliotheek zouden fietsten. Elk klein ongemak, elke seconde wachttijd, moet zoveel mogelijk worden geëlimineerd. Maar waarvoor eigenlijk?
Maar hier, waar bussen niet op tijd rijden en blokkeer-Friese-koeien toeterloze files veroorzaken, ontdek ik een ander ritme. Een leven waarin je telefoon niet de alleswetende oplossing is. Waarin verdwalen geen ramp is, maar juist verhalen oplevert. Zoals een local die je ‘toevallig’ langs de winkel van zijn neef loodst. Of een buschauffeur die zonder toelichting zomaar stopt voor de lekkerste thee van je reis. Efficiënt? Nee. Je verliest tijd, maar je wint wel aan verhalen.
Natuurlijk, de chaos hier is geen romantisch ideaal. Voor veel mensen is het een dagelijkse strijd. Maar in Nederland lijken we doorgeslagen naar de andere kant: alles moet beter, sneller en slimmer. En op een moment is dat genoeg. Daarom wens ik iedereen, in deze laatste column van het jaar, vooral een ongemakkelijk nieuwjaar toe!
