Sinds augustus mag Colin van Laar (19) zich Europees kampioen honkbal onder de 23 noemen. Hij speelt voor honkbalclub Quick Amersfoort en afgelopen zomer mocht hij als pitcher met het nationale team mee naar het EK. Ze bereikten de finale. ‘We moesten het opnemen tegen thuisland Tsjechië. Het was indrukwekkend. De tribune zat natuurlijk vol met Tsjechen.’ Maar dat mocht niet baten. Nederland sleepte het kampioenschap in de wacht en Van Laar speelde daarin een cruciale rol.
De wedstrijd
De finale duurt uitzonderlijk lang. Beide teams houden elkaar in evenwicht en de reguliere speeltijd biedt geen uitkomst. Vlak voor de verlenging, komt Van Laar in het veld. De jonge honkballer is pitcher. Aan hem de schone taak om de leren bal langs de Tsjechische slagmannen te leiden, in de handschoen van de Hollandse catcher. ‘De coach bracht mij als laatste pitcher in het veld. Er stond ontzettend veel spanning achter. Ik moest het afmaken.’
Enschede kijkt mee hoe Van Laar zijn werpheuvel beklimt. ‘De livestream van de finale werd in de App-groep van Taste gegooid’, vertelt de honkballer. ‘Daar zitten pak ‘m beet tweehonderd man in. Er hebben best veel mensen voor mij gekeken. Tuurlijk, dat is ontzettend gaaf.’
Het begin van de jonge pitcher mag er zijn. Van Laar gooit twee Tsjechische slagmannen terug naar de bank. Nog één slagman te gaan en Nederland is Europees kampioen. De druk is voelbaar in het stadion. Van Laar moet het afmaken. De jonge pitcher probeert zich af te sluiten. Hij weet: als de Tsjech drie keer misslaat, wint Nederland de cup.
Het publiek op de Tsjechische tribunes is inmiddels gaan staan en houdt zijn adem in. Nederland verdedigt, de Tsjechen slaan. Alle honken zijn gevuld. De Tsjechische slagman staat op twee strikes. Nog één misser of weigering en Nederland is kampioen. Van Laar kijkt slagman Matous Laznicek in zijn ogen, doet zijn petje goed, slingert met zijn arm en gooit. Laznicek moet in een splitsecond reageren, haalt vol uit, maar mist de bal. Van Laars teamgenoten bestormen het veld. Nederland is Europees kampioen.
Van Laar wordt door de organisatie uitgeroepen tot MVP (Most Valuable Player). ‘De laatste misser was een hele opluchting. Ik gooide drie strikeouts, zodat wij de wedstrijd wonnen. Het was voor mij een heel mooi moment.’
Weer terug in Enschede is de Kick-In in volle gang. De kersverse Most Valuable Player mengt zich in het feestgedruis. In Antigoon, de sociëteit van Taste, neemt Van Laar de felicitaties in ontvangst. ‘Sommigen had ik nog nooit gesproken. Heel veel mensen vonden het supergaaf.’
Als de honkballer op de kroeg van Taste een colaatje bestelt, hoeft hij niet te vrezen voor hoongelach. ‘Het bestuur ziet mij als boegbeeld. Ze kunnen zeggen: onze leden doen aan topsport. Soms vind ik het jammer dat ik niet bij een dispuut of bij een verticaal genootschap zit, vooral in mijn rustige periodes, maar tijdens het seizoen heb ik er echt geen tijd voor.’
Lager pitje
Van Laar woont inmiddels anderhalf jaar in Enschede. ‘Tijdens de Kick-In sloot ik mij aan bij een groepje van studentenvereniging Taste. Ik wilde het traditionele studentenleven leren kennen. Vrienden maken voor het leven. Ik koos uiteindelijk voor Taste vanwege de gezelligheid.’
'Van zuipen was geen sprake.'
De honkballer woont in een gemengd studentenhuis met vier Audentianen en drie Tasters. In de winter ligt het honkbalseizoen stil, maar begin 2018 moet hij weer aan de bak. De student speelt voor hoofdklasser Quick uit Amersfoort. Hij reist meerdere dagen per week van Enschede naar het Amersfoortse trainingsveld. De combinatie van studeren en honkballen op topniveau valt niet altijd mee. ‘Vorig studiejaar was er één maand waarin alles samenkwam. Maandag en woensdag trainde ik in Hoofddorp met de internationals, dinsdag moest ik naar Quick in Amersfoort en in het weekend speelde ik zaterdag en zondag een wedstrijd. Rond die tijd stond het studentenleven op een lager pitje. Van zuipen was geen sprake.’
(Tekst loopt verder onder foto)
Honkbalbroertjes
Als jongetje van zes begint Van Laar met honkbal bij de Knickerbockers in Soest. ‘Mijn vader heeft zijn hele leven gehonkbald. Hij vond het leuk als ik, samen met mijn tweelingbroertje, ook aan de sport begon.’ Al snel zijn de honkbalbroertjes Soest ontgroeid en vertrekken ze naar Quick Amersfoort. ‘Toen ik een jaar of twaalf was, werd ik pitcher. Mijn specialiteit: afwisselen met snelheden. De slagman verrassen.’
'Soms voelde het alsof ik in de film High School Musical was beland.'
Aan het eind van zijn middelbareschooltijd, hij zou net beginnen aan 5 vwo, vertrekt Van Laar naar de Verenigde Staten, het honkbalwalhalla van de wereld. ‘Mijn pa ging er een paar jaar heen voor zijn werk en mijn broertje en ik zagen het als een mooie kans. We besloten mee te gaan.’
High School Musical
De familie Van Laar belandt in een dorpje vlakbij de Canadese grens, zo’n twee uur rijden vanaf Seattle. Daar sluit de jonge honkballer zich aan bij het baseball team van zijn high school, de Wenatchee Panthers. ‘Ze zijn in de VS enorm gefocust op sport. De helft van de high school-leerlingen kwam kijken bij onze wedstrijden. Iedereen hield van de schoolteams. Soms voelde het alsof ik in de film High School Musical was beland.’
'De Amerikaanse Major League ga ik niet meer halen.'
Het Amerikaanse schoolsysteem is wennen. ‘In de VS kennen ze geen havo of vwo. Daar zit iedereen bij elkaar. Het ene vak zat ik bij mensen die nauwelijks konden lezen of schrijven, terwijl ik bij het andere vak tussen gasten zat die later naar Harvard gingen.’ Na zijn high school-jaren besloot Van Laar om terug te keren naar Nederland. ‘Ik kon als honkballer wel een universiteitsbeurs krijgen, maar het studeren was alsnog veel te duur.’
Van Laar koos voor Industrieel Ontwerpen in Enschede. Naast zijn studie, wil hij de komende jaren groeien als honkballer. Meer ervaring opdoen in de hoofdklasse, kracht ontwikkelen. ‘Ik ben wel realistisch: de Amerikaanse Major League ga ik niet meer halen. Maar meedoen aan de Olympische Spelen, dat zou ik echt heel lijp vinden.’
