Met achttien andere studenten werken aan de achtste Twentse zonneauto. Een vreemde gewaarwording, kan Annelies Dekker (24) uit ervaring vertellen. De afgelopen anderhalf jaar was ze teamleider van Solar Team Twente. ‘In het begin heb je een borrel en een introductieactiviteit georganiseerd door oud-teamleden. Zonder dat je de rest nog echt kent, zit je ineens met z’n negentienen fulltime op kantoor. Dat was een periode van heel veel aftasten en heel veel hulp vragen van oud-teamleden.’
Vuurdoop
Al snel werd het nieuwe team voor de leeuwen gegooid. Na drie weken stond de European Solar Challenge in het Belgische Zolder op het programma. Een meer dan geslaagde vuurdoop: met de auto van het vorige team, de RED Shift, won de nieuwbakken lichting. Het oude team werd tweede, met de auto uit 2015.
Teamleider en masterstudent Applied Physics Annelies Dekker.
Het team kon even ruiken aan hoe het is om te racen met een zonneauto. Vervolgens was het zaak om zelf een auto te ontwerpen. ‘Met daarbij de cruciale vraag: welk type zonnecel gebruiken we, silicium of gallium arsenide? We kozen voor dat laatste.’ Met alle gevolgen van dien, zo bleek ook bij de ontwerppresentatie: de auto moest kleiner dan ooit worden vanwege de hyperefficiënte cellen. En van wielophanging en aerodynamica tot zelfs aan externe betrekkingen, het team kon flink aan de bak. ‘De GaAs-cellen waren namelijk drie à vier keer zo duur als silicium-cellen’, vertelt Dekker. ‘Overdreven gesteld: met de panelen die op daken liggen ga je geen race winnen. We wisten dat deze keuze ons voor extra uitdagingen zou stellen, ook financieel.’
'Het luistert namelijk best wel nauw om de sterkte van de zonnestraling kilometers verderop te voorspellen'
Weerman
Ook het bouwen was een avontuur. De leden van Solar Team Twente zaten her en der verspreid. Dekker: ‘Een deel was aan het werk bij Fokker, een ander deel bij het Nederlands Lucht- en Ruimtevaartcentrum (NLR, red.). Zaak dus om iedereen goed op de hoogte te houden en te helpen waar het kon. Het kwam weleens voor dat mensen vanuit Enschede naar het NLR gingen om voor het productieteam te koken. Alle beetjes helpen, hè.’
Medio juni onthulde het team zijn auto, de ‘RED E’, in de Grolsch Veste. Vervolgens moesten de leden de stap maken van constructieteam naar raceteam. Vijf weken voor de wedstrijd in oktober was een meer dan voltallig Twents team al in startplaats Darwin. ‘Behalve wijzelf gingen nog tien oud-leden en tien externen mee, onder wie fotografen, een filmploeg en een weerman’, vertelt Dekker. ‘Die had een belangrijke rol. Het luistert namelijk best wel nauw om de sterkte van de zonnestraling kilometers verderop te voorspellen. Op basis van die informatie konden we bepalen of we langzamer of sneller moesten rijden.’
Zandstorm
Ondanks een beschadigd zonnepaneel, maar met een uitgekiende racestrategie ging het Twentse team van start in Darwin. Voortvarend, mag gezegd worden. Bij de eerste controlestop na 300 kilometer was het team al opgestoomd van een vijfde plaats naar de koppositie. Die eerste plaats bleef stevig in Twentse handen de dagen erna, met geen vuiltje aan de lucht en een stabiele voorsprong op naaste belager Delft.
'Af en toe konden we een remlichtje vlak voor ons zien, dan wisten we dat de auto nog op de weg reed'
Aan het eind van de derde racedag begon het te spoken in de Australische outback. Verblindende zandstormen staken op en dwongen het team tot voorzichtigheid. ‘Op sommige momenten konden we niet harder dan twintig à dertig kilometer per uur’, beschrijft de teamleider de situatie. ‘Ik zat in de DMU, ons rijdende kantoor, vlak achter de zonneauto. Af en toe konden we een remlichtje vlak voor ons zien, dan wisten we dat de auto nog op de weg reed. Het gekke was: de zandstormen waren zo lokaal dat Delft er op dat moment veel minder last van had en ons naderde.’
Noodlot
Het Twentse team overleefde de zandstormen en ging – nog steeds aan kop – de vierde racedag in. Maar al snel na de herstart sloeg het noodlot toe: op een open stuk duwde een windvlaag de Twentse zonneauto met daarin bestuurder Evert van der Hoek van de weg af. In de berm spinde de RED E, om vervolgens op de kop te belanden. Dekker: ‘Het eerste wat ik dacht was: Shit! Evert zit in de auto. Gaat het goed met hem? Eigenlijk wil je op dat moment de auto uitrennen, maar je hebt je aan protocollen te houden. Daarom oefenen we tot in den treure, zodat er altijd iemand is die op dat moment de controle pakt. Binnen twintig seconden waren de eerste mensen al bij de auto.’
Met Evert was het oké. Maar voor de auto was het einde oefening, concludeerde het team al snel eensgezind. Als pleister op de wond en om het avontuur alsnog met een goed gevoel af te sluiten, vervoerde het team de zonneauto op een vrachtwagen naar Adelaide, waar coureur Evert vervolgens in de RED E de finishlijn passeerde.
'We hebben een hele taart, alleen de kers ontbreekt'
Slagveld
De ‘wat als’-vraag bleef hangen achteraf, erkent Dekker. ‘We hebben zoveel gespeculeerd. Maar we hebben het vrij snel geaccepteerd voor wat het is. We hoorden ook van oud-teamleden dat dit de zwaarste World Solar Challenge ooit was. Dat was ook wel te zien aan het slagveld (de auto van Delft brandde bijvoorbeeld volledig af, red.). Nu terugkijkend ben ik vooral trots op wat we bereikt hebben. We hebben niet het gevoel dat we verloren hebben. Wij hadden de beste auto. Met andere woorden: we hebben een hele taart, alleen de kers ontbreekt. Maar het blijft dubbel. Bij de aftermovie afgelopen week moesten meerdere mensen een traantje wegpinken. We waren zó dicht bij de overwinning.’
Laadpalen
Dit team is nu klaar. Zo goed als, want de zoektocht naar een nieuw Solar Team Twente is begonnen. Het moet allemaal veel duurzamer, schreef de Tubantia. Volgens Dekker ligt zo’n duurzaamheidsslag flink genuanceerder. ‘Ja, er komt een nieuw team. Maar onder welke voorwaarden, dat is nog onderdeel van gesprek en ook grotendeels aan het nieuwe team. Ik ben het ermee eens dat je moet kijken waar het milieuvriendelijker kan, want je vliegt inderdaad met tientallen mensen naar Australië voor deze race. Maar je moet wel even goed kijken waar je in kunt winnen. Ik las dat een karavaan met elektrische auto’s een optie was, maar dat is het niet. Er zijn geen laadpalen in de outback, dus je staat al vrij snel stil.’
Zelf gaat Dekker nu op zoek naar een afstudeeropdracht, want ook het leven op de universiteit gaat gewoon door. Sowieso zal ze zich nog bezighouden met de sollicitaties van de nieuwe teamleden. ‘En de RED E is momenteel op de weg terug uit Australië. Het zou jammer zijn om de auto niet op te knappen. Dit is de beste die we ooit hebben gehad.’
