Het echte college van bestuur bedekte de nepmail gistermiddag met de mantel der mildheid. ‘We keuren het ten zeerste af’ en ‘we onderschrijven het belang van het nemen van duurzaamheidsmaatregelen’, was de nette respons. De nepmail bleek afkomstig van University Rebellion Twente, dat zichzelf zienderogen in een spagaat werkte tussen de uitstraling van een authentieke CvB-boodschap en herkenbare nepheid (let alleen al op het wanhopige ‘Please scroll down to the bottom of this message!’).
Tussen de regels door is de inhoudelijke boodschap van de klimaatactivisten nog niet eens zo beroerd. In grote lijnen: de UT moet meer en sneller actie ondernemen, want de klimaatcrisis is even omvangrijk als urgent. Daar zal ongetwijfeld consensus over zijn op de campus. En het klopt dat de UT het onderwerp duurzaamheid een tijd heeft verslonsd. In de jaren voor 2018 was er relatief weinig bestuurlijke, beleidsmatige en gemeenschappelijke aandacht voor dit onderwerp.
Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het onderwerp sindsdien steeds beter op het netvlies staat. Zo zijn er ineens (weer) duurzaamheidsbeleidsmedewerkers, heeft de UT als doel om in 2030 CO2-neutraal te zijn, is er een duurzaamheidsweek, worden bloemetjes gezaaid en bomen geplant, gaan gebouwen van het gas, wordt het vlieggedrag van UT’ers aan banden gelegd en schieten clubjes als de Green Hub, Sustain, Scientists4Future en zelfs een Vegan Student Association als paddenstoelen uit de grond. Zelfs de koffiebekertjes moesten er deze week aan geloven.
Ja, het kan sneller, meer, beter en groter. En mooie woorden van bestuurders zijn nog niet direct acties. Daarin hebben de activisten zonder meer gelijk. Maar om de UT zo in het klimaatverdomhoekje te drukken, is een faux pas en doet geen recht aan de nuance, de gedane inspanningen en de complexe context van de energietransitie. Ook dat valt allemaal nog te vergeven. Immers, de kracht van rebelse activisten zit in stellingname aan de uiterste kant van een discussie, om anderen – al is het maar een beetje – die kant op te bewegen.
Waar University Rebellion daadwerkelijk een forse activistenschwalbe maakt, is in de gekozen vorm. De grootschalig verzonden nepmail waarin authenticiteit en autoriteit worden geveinsd, creëert argwaan – en daarmee weerstand. Dat is de doodsteek voor een inhoudelijke en constructieve discussie én actie. Hoe edelmoedig het college van bestuur ook reageert, de activisten snijden vooral zichzelf in de vingers.
De bijvangst van hun actie is nog laakbaarder, zeker in een tijd dat desinformatie met de dag een krachtiger wapen is. Met hun nepmail ondermijnen de activisten het gezag en de geloofwaardigheid van een universiteitsbestuur. Wanneer je het mensen doelbewust moeilijker maakt om zin van onzin en nep van echt te onderscheiden, erodeer je feiten en waarheden. Ja, zelfs de harde waarheid over de klimaatcrisis.
