Een handjevol klimaatactivisten verzamelt zich aan het eind van de ochtend achter de Horst, in het bezit van touw, bordjes, piketpaaltjes en scharen. Al snel nemen ze de jaknikker, in 1975 door de NAM geschonken aan studievereniging Isaac Newton, onder handen.
De touwtjes lopen van de oliepomp naar bordjes met daarop uitgedrukt hoe de UT banden heeft met de fossiele industrie: ‘research funds’, ‘ambassador network’, ‘study associations’, ‘guest lectures’ en ‘student prizes’. Aan de jaknikker prijkt een QR-code die linkt naar een petitie die universiteiten oproept de banden te verbreken.
Dialoog
Dat is een eis die de klimaatactivisten vooralsnog wat afzwakken. Althans, deze week stuurde een groep UT wetenschappers en -duurzaamheidscoördinatoren vanuit het Climate Centre, Green Hub Twente en Scientist Rebellion een mail naar het college van bestuur. De eis: een eenjarig moratorium op alle samenwerking en rekrutering met fossiele bedrijven. ‘De banden een jaar lang bevriezen’, vertelt initiatiefnemer Guus Dix, van Scientist Rebellion. ‘En dat vervolgens een wetenschappelijke commissie beoordeelt of de bedrijven het Parijs Akkoord wél serieus zijn gaan nemen. In dat geval zou een samenwerking prima herstart kunnen worden.’
Aanstaande dinsdag deelt het college van bestuur tijdens een afsluitende ‘sustainability dialogue’ welke concrete duurzaamheidsacties de UT gaat ondernemen. Of het bevriezen van de banden werkelijkheid wordt, is afwachten. ‘Het staat wat haaks op activisme, maar we hebben eerder dit jaar besloten de dialoog aan te gaan. Daar hopen we de resultaten van te zien’, aldus Dix.
‘Actief, maar vriendelijk’
De metamorfose van de jaknikker is de laatste actie van Scientist Rebellion dit academisch jaar. In de tussentijd is onder andere een excursie van een studievereniging geblokkeerd, is de stand van Shell op de Bedrijvendagen gebarricadeerd en werd kunstwerk ‘The Head’ bij de hoofdingang geblinddoekt. ‘We zijn het afgelopen jaar actief geweest, maar ook vriendelijk’, zegt Dix. ‘Dat is heel anders dan bij andere instellingen.’
Op andere universiteiten ging het er namelijk harder aan toe de afgelopen maanden. Klimaatactivisten bezetten gebouwen inverschillende studentensteden, wat in meerdere gevallen kon rekenen op hardhandig optreden van ofwel politie of zelfs een collegevoorzitter. Of een bezetting een reële optie op de UT is? ‘De mogelijkheid is er altijd’, zegt Dix. ‘Hoe we actie ondernemen is afhankelijk van hoe de universiteit zich beweegt. We hebben met onze acties altijd aandacht gevraagd, maar dat was vooralsnog zonder grote druk.’
Dix kijkt tevreden terug op hoe de klimaatactivistische beweging dit collegejaar is gegroeid. ‘Mensen hebben zich verenigd, de gesprekken worden aangegaan. Ik zie dit jaar als een grote stap voorwaarts. De beweging is er, die gaat niet meer weg.’
