De getallen logen er niet om afgelopen weekend. Deze uitslag had ik nooit verwacht, hoewel enkele optimisten al wel zeiden dat we op koers lagen en dat het zaterdag ging gebeuren. Je durft er gewoon niet op te hopen. Maar aan het eind van zaterdagmiddag kwamen de cijfers langzaam binnen: 0-1, 0-2, 1-2, 2-2, 2-3, 2-4! Ineens leek het universum ons welgevallig. Mensen tweetten en appten het nieuws. Enschedeërs feestten in hun huizen. FC Twente won uit van ADO Den Haag.
En er waren nog andere getallen die er toe deden afgelopen weekend. De coronabesmettingen leken iets af te nemen in Twente. Veel belangrijker nog: ik was twee van mijn coronakilo’s kwijt. Nee, help niet zoeken. Ik kan prima zonder. Mijn favoriete spijkerbroek ging alweer een stuk makkelijker dicht. Ik heb de tips uit eigen column opgevolgd. Online meetings voer ik nu wandelend in de bossen rondom de campus. ‘People, I am calling in, so you won’t see my face during the meeting, but I am here. Go ahead.’
Met zangerige Italiaans-Engels als soundtrack geniet ik nu van het aanzicht van de Twentse akkers omlijst door berkjes in de bosrand. Bij de vijver tussen de Langenkampweg en de Reelaan moest ik laatst even stil staan en uitleggen hoe ik dacht ethische toestemming te gaan regelen voor de Nederlandse studie. Drie minuten stilstaan. Het haalt de vaart wat uit je wandeling maar het is niet onoverkomelijk.
Andere getallen die reuze meevielen appte mijn moeder door. Haar longfunctie was niet achteruit gegaan. Sterker nog, het ging van 70% naar 85%. Ze is vorig jaar gediagnosticeerd met bulbaire ALS. Deze vorm van ALS tast – anders dan bij de ‘gewone’ vorm van ALS – eerst je bovenlijf aan. Slikken en spreken wordt dan moeilijk en soms word je kortademig. Op 31 december 2019 lag ik een paar minuten voor middernacht te janken op de bank. Ik maakte me bang voor 2020. Het jaar dat mijn moeder achteruit zou gaan. Maar 2020 bleek mild. Ze ging nauwelijks achteruit en nu ging de longfunctie dus zelfs iets vooruit. ‘Eat that ALS’, dacht ik, ‘met je meedogenloze reputatie…. Dan ken ie mien moe nog niet.
Getallen die meevallen. Mazzeltjes. Soms lijkt het werkelijk alsof het universum even met wat cadeautjes strooit. Je vindt goede dingen terwijl je er niet naar zocht, soms zelfs terwijl je expliciet naar iets anders zocht. Serendipiteit. Een soort van gelukkig toeval, alleen voelt het niet zo toevallig. Het voelt soms bedoeld. ‘Ajakkes, nee toch’. De wetenschapper in mij ergert zich er dood aan. Het universum bedoelt niks! Het is er gewoon.
Maar bij mij legt 2020 het er zo dik bovenop, dat ik soms naar boven kijk en tegen de hemel zeg: ‘Serieus?’. Serendipiteit lijkt te denken dat ik stront in mijn ogen heb. Serendipiteit creëerde het ultieme kutjaar (pandemie, online onderwijs, nog meer overuren dan anders, een ex die nog moeilijker doet dan andere jaren) waarschijnlijk om dat bord voor mijn kop weg te halen. Ik zie vooral kansen op mijn pad. Alsof de lantaarnpalen ineens zijn aangaan. Of misschien zijn het de lampionnetjes van Sint Maarten. Het schiet me nu te binnen! Het is vandaag Sint Maarten, een merkeldag, een lotdag. Een dag die volgens het volksgeloof (citizen science!) voorspelt wat het lot van mens en het weer is. Zo zou men vandaag zeggen: ‘Nevels in Sint-Maartensnacht, maken de winter kort en zacht’. Toeval deze column? Ik krijg zoveel nodige levenslessen en cadeautjes dat zelfs ík het niet meer kan negeren. Toeval bestaat niet. Je krijgt precies wat je nodig hebt.
Als jullie de afgelopen alinea afhaakten, dan snap ik dat. Ik haak zelf ook wel eens af van deze nieuwe glimlachende, verwonderde, lichtvoetige Femke. Terug naar harde cijfers. Jullie moeten toch toegeven dat er veel goede getallen waren de afgelopen week. FC Twente won, het aantal besmettingen in Twente nam af, de eigenwijze longen van mijn moeder... Ik zou zeggen: ‘strikje om 2020 en klaar. Vol goede moed naar een zachte en korte winter, een nieuw 2021, een vaccin en het landskampioenschap’. Was er nog iets dit weekend? Ik heb het gevoel dat ik iets vergeet.
