Jezelf ontwikkelen buiten de eigen collegezalen, daar heeft menig UT-student kaas van gegeten: een bestuursjaar, commissiewerk, een studententeam, een buitenlandstage... Lars Oomkes gooide het vorig jaar, vlak voordat hij zou starten met zijn masteropdracht, over een andere boeg. ‘Ik zat een flink deel van mijn studie vanwege corona thuis achter mijn laptop colleges te volgen en bereikte een punt waarop ik dacht: ben ik wel klaar om te werken? Gezondheidswetenschappen is een mooie studie, met als doel om de zorg te verbeteren. Maar ik wist alleen nog niet goed hoe ik dat in de praktijk wilde brengen.’
Oomkes stuitte op de Nationale Diabetes Challenge, georganiseerd door de Bas van de Goor Foundation van de oud-profvolleyballer en in de regio aangezwengeld door de organisatie Twentse Koers. Het doel is om mensen in beweging te krijgen. Oomkes, woonachtig in Lonneker, hoorde dat er in het naburige Losser nog behoefte was aan een begeleider.
Met sprongen vooruit
Enkele flyers bij de huisartsenpost verder en ineens had hij een groep van acht mensen onder zijn hoede. ‘Mensen die – met alle respect – niet in de beste conditie waren en kampten met diabetes of pre-diabetes, hoge bloeddruk of gewoon moeite hadden om te bewegen. We begonnen op de plaatselijke atletiekbaan, maar de eerste deelnemer gaf het na een half rondje al op. Ervaring met coachen had ik eigenlijk niet, maar ik wilde de groep wel motiveren. Met een krijtje zette ik een streep op de grond, om de week erop verder te lopen dan die tweehonderd meter.’
Terwijl de deelnemers elke week letterlijk stappen zetten, gingen ze met sprongen vooruit. Die eerste moeizame tweehonderd meter werd een half jaar later 6,2 kilometer. Daar kwamen ook nog eens positieve gezondheidsaspecten bij, vertelt Oomkes. ‘Eén deelnemer is in een halfjaar tijd twintig kilo kwijtgeraakt. En een paar andere deelnemers konden hun diabetesmedicatie met 75 procent terugschroeven.’ Bovendien kwamen deelnemers uit hun sociale isolement, vertelt hij. ‘Op een gegeven moment sloot iemand van 87 jaar aan, een tweevoudig weduwnaar. Het sociale aspect was ook ontzettend belangrijk; we dronken altijd achteraf samen een kopje koffie. En dat doen we nog steeds.’
‘Ik ben gewoon Lars’
Want afgelopen mei startte Oomkes met een nieuwe groep. Met nieuwe uitdagingen. ‘Inclusief vijf deelnemers van de groep van vorig jaar zijn we nu met zeventien. Dat maakt het wat moeilijker om de aandacht te verdelen, nog afgezien van het niveauverschil van de deelnemers. Maar we hebben bijvoorbeeld een WhatsApp-groep waarin ik filmpjes deel en de Bas van de Goor Foundation heeft dit jaar een programmaboek gedeeld waarin oefeningen staan. Dat biedt wat meer houvast.’
Bovendien benaderde Oomkes zelf enkele professionals. ‘Zo liepen al een fysiotherapeut, podotherapeut en buurtsportcoach met ons mee’, vertelt hij. ‘Zij konden de deelnemers helpen met tips over gezondheid en het lokale sportaanbod.’ Het ideaalscenario is immers dat mensen blijven bewegen, ook na deelname aan de Nationale Diabetes Challenge. ‘Toen ik op mijn zestiende de diagnose diabetes type 1 kreeg en ik hoorde over de mogelijke complicaties, besloot ik: ik moet hier bovenop zitten. Ik ben veel gaan sporten, vooral fitness. Er zijn meer dan veertig factoren die je bloedsuikerspiegel beïnvloeden, maar door te sporten en te bewegen kun je dat allemaal veel beter beheersen. Ik wil mijn leven er niet te veel door laten leiden. Ik ben gewoon Lars.’
Interessante wending
Zijn leven nam een interessante wending, met dank aan het tijdelijke uitstapje van zijn studie. Tijdens een van de wandelingen liep UT-alumna gezondheidswetenschappen Elise Hol mee, directeur bij Twentse Koers. Voor hij het wist, had hij er een afstudeeropdracht. Sinds augustus is hij ook werkzaam bij de zorgorganisatie. Terwijl Oomkes de maanden ervoor druk bezig was met zijn scriptie, bleef hij getrouw elke vrijdagochtend wandelen met de groep. ‘Vooraf moest ik mezelf weleens motiveren om de discipline te behouden. Maar ik ging daarna ook elke keer weer naar huis met een glimlach.’
Een vergelijkbaar initiatief zou ook niet verkeerd zijn op de UT, vindt de nieuwbakken alumnus. ‘Daarover heb ik ook al gesprekken gevoerd met mensen van fysiotherapiepraktijk Topvorm Twente. De ambitie voor zo’n wandelgroep is er wel, maar dan zou het ook gefaciliteerd moeten worden. En waarom ook niet? Er zijn heel veel studenten die zich niet thuis voelen in een team- of prestatiesport en die – wellicht eenzaam – op hun kamer blijven zitten. Maar even een rondje wandelen, dat kan toch altijd?’
