Om bij Radix te komen krijgt de echte padvinder meteen een uitdaging voor de kiezen. Aan de Horstlindelaan spot je na lang zoeken - als je niet per ongeluk al bij sportclub Achilles het terrein opschiet - een minuscuul handgeverfd bordje tussen het loof: 25 Radix.
Luxe blokhok
Aan het eind van het wortelige bospaadje staat een echte scoutingblokhut, de Lambarene, inclusief fietsenstalling, meerdere houtvloeren zalen, geen douche, bankstellen, afgetrapte tafels en – niet geheel onbelangrijk – een kampvuurkuil.
Of nou ja, blokhut… Noem het maar blokhok. Niet heel eerbiedig, maar Radix is wel een van de weinige studentenscoutings met een eigen onderkomen. ‘Uitermate geschikt voor feestjes waar het allemaal wat minder zachtzinnig hoeft,’ weet voorzitter Jenna Zaagsma. Op z’n Twents gezegd kan hier nog geen blind paard wat kapot lopen. Over Twents gesproken: Tukker FM zorgt de hele avond voor de muzikale omlijsting. ‘Donders mooi.’
Eerst eten
Zo rond half zeven op de maandagavond zijn de dames en heren van Radix al druk in de weer met wortels, uien en knoflook snijden. Wegspoelen met bier of water, iets anders is nog nooit gevraagd. In het keukentje wordt in een XXL pan met een XXL pollepel een XXL pastamaaltijd klaargemaakt.
Chaos regeert. Er wordt geschreeuwd en gelachen en over banken gelopen. Tot het eten klaar blijkt. Dan springt ineens iedereen in het gelid en staat er in een oogwenk een verzameling tafels en stoelen klaar. Ook dat is typisch scouting.
Twee leden dragen de XXL-pan ritueel binnen en knallen ‘m met een klap op tafel. Met eenzelfde klap volgt de bestekbak. Daarna klatst een van de koks met een pollepel — waarvan het formaat doet vermoeden dat er eerst de kampvuurkuil mee is uitgegraven — een kwak penne op de plastic borden. Het smaakt niet eens slecht deze keer, is de licht verbaasde consensus.
Niet voor fijngevoelige types
Bij een scoutingvereniging moet je niet zijn als je fijngevoelig bent aangelegd of belang hecht aan uiterlijk vertoon. Kledingvoorschrift: wandelschoenen en warme kleding, je weet maar nooit of iemand het in z’n hoofd haalt een buitenactiviteit te organiseren.
De roots van Radix
De naam Radix is een misverstand uit de begintijd van de groep, weet Max Mosterd (28, baard en hoed). ‘Toen men ooit het woord stam liet vertalen in Google Translate-Latijn kreeg je radix. Terugvertaald is dat wortel.’ Een naam, groepskleur en logo waren geboren.
Radix is een typische studentenstam. Voorzitter Jenna legt uit: ‘Iedereen kent de welpen en scouts. Daarboven heb je nog explorers, en daarboven de stam. Een stam bestaat vooral uit oudere scouts die zijn blijven hangen voor het sociale aspect. Een traditionele opkomst met vlag hijsen is er dus niet bij. Bij hun thuisvereniging leiden de meesten nog opkomsten voor jongere groepen, maar dat hoeft natuurlijk niet.’
De meeste leden van Radix zijn al van kleins af aan bij de scouting.
Gemêleerd gezelschap
Bij Radix lopen meerdere onderwijsinstellingen en opleidingen door elkaar. Jenna studeert aan de UT en komt uit IJmuiden, Nick Dubbelink komt ‘oet Losser’ en volgt de opleiding Travel, Leisure & Hospitality aan het ROC van Twente. Floris Gies is van de AKI en verder lopen er nog wat verdwaalde werktuigbouwkundigen, zoals ‘Opa’ Kasper (uut Grunn). Hij vertelt tussen neus en lippen door dat hij vandaag bij een bedrijf in Almelo is aangenomen. Het regent direct felicitaties en vragen.
Eekhoorns en krokodillen
Saxion-student Mechatronica Sven Koster uit Suriname is vandaag voor het eerst. In Paramaribo leidt hij zelf een groep jonge scouts. Op zijn telefoon laat hij foto’s van krokodillen zien. Dat is nog eens wat anders dan Enschedese eekhoorns. Waarna er een verhaal volgt over kampvuur van twintig meter hoog. Grijns.
Binnen no-time is de penne naar binnen gebunkerd. Ze springen allemaal weer op en schrobben en poetsen de hele blokhut. Zo snel als de eethoek was ingericht, staat ‘ie ook weer netjes opgestapeld langs de houten wand.
Kleurrijke activiteiten
Wat ze gaan doen is elke week weer afwachten. ‘Werktuigbouwkundigen willen bijvoorbeeld het liefst pionieren: torens bouwen van hout en touw,’ beschrijft Mosterd. Vanavond zijn de heren van de AKI en industrieel ontwerp aan de beurt. Dat wordt dus iets creatiefs: ‘Jullie gaan vandaag in tweetallen een kleurplaat maken!’ roept Sjoerd Kuiper. Gejuich alom. Kleurboeken vol prinsessen, dino’s en robots worden rondgedeeld. Maar dan de twist: er moet gestreden worden om de kleurstiften. Een ruwe afvalrace volgt. De winnaar mag een kleurstift uitzoeken.
Natuurlijk zijn er ook genoeg vaste evenementen, zoals zomer- en winterkampen, hikes en jamborees. Afgelopen zomer zijn ze met z’n allen naar Tsjechië geweest. Omdat ze net terug zijn van het (uitgestelde) kerstweekend in ‘Bad Bentheim’, vinden ze het prima dat de activiteit vanavond iets kalmer is.
‘Het gaat er helemaal niet om wat je doet,’ vertelt Gies, terwijl hij met een oranje stift zijn ziel en zaligheid in een plaat van een Tyrannosaurus Rex legt. ‘Je hebt hier gewoon een hoop lol onder gelijkgestemden. Hier hoef je je niet mooier voor te doen.’ Daan Hartog, die voor de gelegenheid op tafel is geklommen en een robothaai inkleurt voegt toe: ’Het is elke week een verrassing wat voor gekkigheid er nu weer komt.’
‘Ping!’ roept Gies vanuit de inloopkast. Codetaal voor wie er nog bier wil. ‘Pong!’ klinkt het van meerdere tafels.
Kerstbomen en hartmassages
Veel scouts zijn vrijwilliger. Ze helpen bij evenementen rond de campus, bemannen een waterpost bij de Marathon van Enschede of de Batavierenrace. Of neem de kerstbomenactie. ‘Eens per jaar halen we geheel vrijwillig afgedankte kerstbomen op rondom Enschede. Wij zorgen met onze kampvuurkuil voor een verantwoorde verwerking,’ grijnst Nick.
Maar onder alle gemoedelijke meligheid zit een serieuze ondertoon. Veel leden zijn gediplomeerd EHBO’er. ‘Tijdens Oud en Nieuw zaten we hier ook om het vuur. Vlak voor twaalven kregen we een melding op de HartslagNu-app. Iemand hier vlakbij moest gereanimeerd worden. Dan kijk je elkaar aan en spring je toch in de benen.’
‘Schattige gekkies’
Tijd om de kleurkunsten te beoordelen. Ieder tweetal beschrijft hun creatieve proces. Hoe beter het verhaal, hoe hoger de score. De jury trekt zich kort terug in het bierhok. Ze zijn het unaniem eens: Nick en Myrna’s creatie van een genderloos, zwanger zeepaard met neusring, nektattoo en rode oren verbeeldt op zeer emotieve wijze een kant van de maatschappij die je niet vaak ziet. De beloning: de winnende kleurplaat mag een maand in de blokhut hangen. Applaus klinkt.
Terwijl er een hartige, vettige wolk vanuit de frituurpan de kleren intrekt, hangt iedereen voldaan onderuit op de banken. Jenna wil — onder druk — nog wel iets kwijt: ‘Ik ben echt supertrots op deze diverse groep lieve, schattige gekkies.’
Ook Sven heeft zijn benen op tafel gelegd. Zijn oordeel? ‘Helemaal top,’ klinkt het tevreden. Pong!
