Zo’n achtduizend lopers wagen zich aan een etappe tijdens de Bata. De ene loper vervloekt zichzelf en zijn deelname na een kilometer al. De ander draagt na tien kilometer lachend het hesje over aan de volgende. Hoe het ook gaat, iedere loper schrijft zijn eigen alinea in het grote epos dat de Batavierenrace heet.
Gesneden koek
Een van de deelnemers die je van tevoren als rasechte hardloper kunt opschrijven, is Izak Hanse. Hij staat aan de vooravond van zijn achtste Bata en zijn derde deelname voor het UT/Saxionteam. ‘De Batavierenrace is gesneden koek voor mij’, zegt hij, met een knipoog. ‘Nee, in alle eerlijkheid: de Batavierenrace is ontzettend onvoorspelbaar. Ieder jaar is anders en ieder jaar gaat ook wel iets anders fout.’
'Binnen vijf minuten loop je in een totaal donker niemandsland'
Als ervaren lid van het UT/Saxionteam draait het voor Hanse in de eerste plaats om presteren. Dat is wel aan hem besteed. Zijn pr op de 10 kilometer is 35 minuten en hij loopt regelmatig halve marathons. Daarbij maakt hij namens D.S.T.V. Aloha niet alleen zwemmend en fietsend genoeg meters, maar ook lopend. Een specifiek trainingsschema heeft hij niet voor de Bata. De wedstrijd past als een lekker en bijzonder tussendoortje in de rest van zijn seizoen.
Niemandsland
Hanse weet dat hij een nachtetappe voor zijn kiezen gaat krijgen. ‘Dat is een heel rare gewaarwording: je staat bij een wisselpunt, maar je hebt geen idee of de loper voor je er nog vijf minuten over doet of misschien wel een half uur. Om je heen staan mensen te schreeuwen en ineens is het zover: je krijgt een hesje en moet lopen. Binnen vijf minuten loop je in een totaal donker niemandsland, mede omdat de begeleidende fietser je nog moet bijhalen. Dat alleen lopen gebeurt vaak bij de universiteitsteams. In de eerste etappes halen de prestatieteams alle andere teams in. Hoe later in de nacht, hoe eenzamer het wordt.’
'Ik heb vier uur lang rondgelopen in het centrum van Nijmegen'
Op 11 mei loopt Hanse twee etappes. Eerst voluit een nachtetappe rennen voor het UT/Saxionteam, in de loop van de ochtend staat hij namens zijn triatlonvereniging Aloha bij een wisselpunt. ‘In de tussentijd hoop ik nog een paar uurtjes slaap te pakken. Als ik niet constant in het busje de tussenstanden aan het refreshen ben, trouwens. Presteren als universiteitsteam is belangrijk, bij Aloha gaat het vooral om het plezier.’
Georganiseerde chaos
Vorig jaar werd het UT/Saxionteam derde. ‘Daar waren we ontzettend blij mee. Ik zou meteen tekenen voor hetzelfde resultaat dit jaar,’ zegt Hanse, die als oud-student en nu als promovendus aan de UT nog een laatste keer mee mag doen met een universiteitsteam. ‘Nijmegen, Groningen en Amsterdam zijn altijd ontzettend sterk vertegenwoordigd. Voor Enschede moeten alle puzzelstukjes op de juiste plek vallen, willen we kans maken op een podiumplek.’
Dat de Bata één grote georganiseerde chaos is, kan Hanse beamen. ‘Vorig jaar was ik teamcaptain bij de nachtploeg van het UT/Saxionteam. Ineens bleken we geen fiets tot onze beschikking te hebben. Ik heb vier uur lang rondgelopen in het centrum van Nijmegen, op zoek naar de laatste Swapfiets. Ook maakte ik verschillende keren mee dat we een loper kwijtraakten. Terwijl de busjes al weg waren, was de loper nog achtergebleven bij een wisselpunt. Die zagen we later bij de herstart weer terug, toen hij uit een busje van een ander team stapte. Ach, dat is de charme van de Bata: als er iets misgaat, lost het zichzelf wel weer op.’
