Hij schijnt de meest ‘gedecoreerde’ UT-docent te zijn met acht decentrale onderwijsprijzen, één centrale onderwijsprijs en twee keer was hij verliezend finalist voor de Docent van het jaar-verkiezing. Vereerd is Mark van Vuuren zeker, maar pronken doet hij er allesbehalve mee. Zijn prijzen liggen weggestopt achterin een kast op zijn kamer. Het valse van onderscheidingen is, zo beweert hij, dat hij wordt uitgeroepen als man of the match in een teamsport. En dat vindt hij niet fair richting zijn collega-docenten.
Breekbare constructie
Dat heeft te maken met zijn fascinatie voor de interactie tussen mensen en met name de rollen die ze aannemen. Een rol is volgens de docent geen gegeven, maar iets dat ontstaat in een proces. De oorkonde aan zijn muur kan direct invloed hebben op de wisselwerking met iemand in diezelfde kamer. Interessanter vindt hij de alledaagsheid van communicatie. Hoe mensen elkaar bijvoorbeeld vinden om een saaie tijd met elkaar door te brengen. Maar ook het rollenspel dat hij aanneemt met zijn studenten. De rol van student en de rol van docent zijn in al hun alledaagsheid een breekbare constructie, waarbij je elkaar nodig hebt en waar je gezamenlijk improviseert. Als studenten niet als lerende intellectuelen meedoen, dondert het hele onderwijs in elkaar, meent Van Vuuren.
Eetlust opwekken
Nee, saai is het zeker niet in zijn colleges. Van Vuuren wil informatie niet overgieten. Hij is er niet om honger te stillen, maar om eetlust op te wekken. Vaker wel dan niet verlaten studenten zijn colleges met meer vragen dan wanneer ze binnenkomen. En dat vindt hij fantastisch, om studenten confused at a higher level te krijgen. Nóg fantastischer vindt hij het om van studenten vragen te krijgen waardoor hij zelf met de mond vol tanden staat. Dan kan hij samen met zijn studenten nadenken over iets waar hij nog nooit over nagedacht heeft. Dat is het mooiste cadeau voor Van Vuuren, omdat dan duidelijk wordt dat het leerproces echt een proces is van gestructureerd nadenken en samen zoeken.
Vallen en opstaan
Uiteindelijk moeten de studenten zelf de volgende stap maken. Van Vuuren geeft ze maar wat graag een duwtje in de juiste richting. Zo leid je volgens hem pas échte academici op, wanneer studenten zeggen: ‘verrek, daar moet ik meer over weten!’. En wanneer ze een spervuur aan vragen en een vloedgolf aan informatie in een bepaalde context kunnen zetten. Wetenschap is vallen en opstaan. Een goede docent geeft volgens Van Vuuren studenten de gelegenheid om te vallen en helpt hen daarna weer overeind.
