Een week geleden liep de spanning hoog op voor Sabine Siesling. Al heb je je sporen al een tijdje verdiend in de academische wereld, in een finale staan laat niemand onberoerd. In het geval van Siesling was het de finale van de Centrale Onderwijsprijs. Helaas, geen winst. Die ging naar concullega Farid Vahdati.
Tja, het was een eer in het rijtje te staan van de drie beste UT-docenten dit jaar. En zonder meer was het ook ontzettend leuk. Al kon Siesling achteraf niet om dat knagende stemmetje in haar achterhoofd heen: had ik het niet nét iets anders moeten aanpakken? Had een subtiele kwinkslag het verschil kunnen maken? Zo’n versoberende zelfevaluatie is tekenend voor haar als hoogleraar. Beter willen zijn in wat ze doet. Een gedrevenheid om eventuele wankele details recht te duwen.
Dat sentiment dreunt ook door in haar manier van lesgeven. Gedrevenheid, met een gezonde dosis enthousiasme en humor. In essentie verschilt onderwijs aan de UT niet veel van haar hobby als paardrijinstructrice: duidelijk uitleggen, met een zekere bevlogenheid. Want uiteindelijk daag je in beide gevallen mensen uit om iets te doen wat ze nog niet kunnen en misschien best spannend vinden. Toegegeven, in de collegezaal is het minder hard schreeuwen dan op de manege.
Naast hoogleraar bij de vakgroep Health Technology and Services Research is Siesling klinisch epidemioloog bij het Integraal Kankercentrum Nederland (IKNL). Wat op het moment van het interview even leidt tot de nodige hectiek. RTL Nieuws hangt aan de lijn en wil weten hoe de vork in de steel zit als gelijk na een borstamputatie meteen de borst gereconstrueerd wordt. En Siesling weet dat een ronkend persbericht van het ene ziekenhuis niet meteen betekent dat de kwaliteit van de behandeling in een ander ziekenhuis slechter is. Dus doet ze er alles aan om te zorgen dat RTL het volledige plaatje heeft, om misverstanden te voorkomen.
Inherent aan haar specialisatie op het gebied van (borst)kanker, is dat de menselijke relevantie er vanaf spat. De media-aandacht is bijzaak, het gaat om de zorg voor patiënten. En bijvangst is dat Siesling tal van voorbeelden en gegevens meeneemt om aan haar studenten voor te leggen. Het is een stukje extra, nieuwsgierigheid creëren bij haar studenten. En hoe beter dan met aansprekende praktijkvoorbeelden?
Het is een groot bijkomend voordeel vanuit haar dubbelrol: met één been in de academische wereld, met de ander – zoals ze het zelf zegt – in de klei. Met in die klei ook nog een netwerk van zorgverleners, -instellingen en patiëntenverenigingen. Het is een van de middelen die in dienst staat van het grote doel: goed onderwijs verzorgen. Zodat studenten het werkveld vanuit verschillende perspectieven weten te bekijken. En zien dat die wereld niet zwart-wit is, maar ook genoeg tinten grijs draagt. Zo leren ze zelf hun oordeel vormen, groeien ze als persoon en worden ze academici. En in Sieslings ogen is er niets mooier om met die jonge academici de dialoog aan te gaan om samen te leren.
