Opgericht: in 2013
Leden: 16 tot 19, waarvan 10 actief, 3 non-actief en 3 aspiranten.
Dispuutsborrel: Om de woensdag in café San Remo
Hoe is Ulmek ontstaan en wat betekent de naam?
‘Dat is best een goed verhaal. Niemand weet namelijk wat Ulmek betekent, tot we het uitleggen. Het dispuut is opgericht in 2013 toen een vriendengroep meeging met een studiereis naar Boston. Daar konden ze gewoon Nederlands praten zonder dat iemand hen verstond. Maar sommige woorden, zoals YOLO (‘You Only Live Once’, een kreet die toen erg populair was), konden ze wel verstaan. Toen hebben ze bedacht om een afkorting te maken in het Nederlands met dezelfde betekenis, ULMEK: ‘U Leeft Maar Één Keer’. In ons logo is de M afgebeeld als een soort hekje. Dit verwijst naar de hashtag die altijd gepaard ging met YOLO.’
Wat zijn typische Ulmek-tradities?
‘Dat is erg moeilijk te zeggen, omdat we pas net zijn begonnen. We zijn niet echt een dispuut dat om tradities en verplichtingen draait. We hebben bijvoorbeeld wel borrelavonden om de woensdag, maar als je een keer niet kunt, is dat helemaal niet erg. Verder zijn we nog een beetje aan het zoeken wat we als traditie zouden willen invoeren. We zijn al wel een aantal weekenden weggeweest en we hebben vorig jaar een kerstdiner gehad, maar dat kun je na één keer nog niet echt een traditie noemen.’
Wat is Ulmek voor jou?
‘Ulmek is een heel rustig dispuut, in tegenstelling tot disputen die deel uitmaken van een studentenvereniging. Dit is erg fijn, want we hebben allemaal een druk studentenleven. Ik sport naast mijn studie fanatiek, zit in een band, heb een vriendin en wil ook mijn familie zien. Dit alles zou voor mij lastig te plannen zijn als ik twee keer per week verplichte activiteiten of borrelavonden had.
Er is bewust gekozen om het dispuut wat relaxter te houden. Dan kan iedereen ook nog zijn eigen ding blijven doen. Om die reden zie ik mijn dispuut ook meer als een uit de kluiten gewassen vriendengroep.’
Zijn er al wel echte Ulmek-anekdotes?
‘Tijdens een dispuutsweekend in Keulen wilden we op zaterdag graag stappen. Maar als grote jongensgroep in Keulen is het moeilijk een goeie club binnen te komen. De bouncers willen meer vrouwen dan mannen binnen hebben. Uiteindelijk hadden we een leuke tent gevonden waar ze goed bier schonken en waar we met z’n allen naar binnen konden. Ik vond bij binnenkomst de muziek al een beetje anders en er waren veel mannen binnen, die bovendien wat ouder dan wijzelf waren. Dat is meestal wel anders. Ze keken ook overweldigend veel onze kant op. Ik denk dat we de gaybar in waren gelopen! Niemand kan dit bevestigen, sommige dispuutsgenoten zeiden me dat ik paranoïde was. Nou ja, het was niet erg, we hadden een mooie avond!’
