Huisgenoten, je hebt ze in alle soorten en maten. De een houdt van opgeruimd en netjes, de ander neemt het niet zo nauw met de corveedienst. Toch wonen ze samen onder één dak. UT Nieuws brengt wekelijks een rubriek waarin twee medebewoners over elkaar vertellen. Van smeuïge anekdote tot aan grootste irritatiepunt, met deze week:
Teun Lassche (21), werktuigbouwkunde, en Symon Grootens (23), technische bedrijfskunde uit de Petteflet, Thomas de Keyserstraat 93
Symon over Teun: ‘Teun is sinds twee maanden huisnestor. Hij woont hier al een paar jaar. Ik nog maar zeven maanden. Als huisoudste is hij altijd bereikbaar en bereid om te helpen. Naast het feit dat hij senator van de VGST is en erg actief is binnen de studentenwereld, is hij altijd aan het werk. Teun heeft zijn eigen webdevelopment bedrijf en zijn klanten weten hem ook ’s avonds te vinden. Onze vele huisborrels –tegenwoordig hebben we een huiswhiskey- moeten soms onderbroken worden omdat Teun een website moet fixen. Het is knap dat hij het voor elkaar krijgt om fit te blijven terwijl ‘s nachts vaak maar vier uur slaapt.’
Teun over Symon: ‘Onze getrouwe huisfeut voorziet ons altijd van genoeg bier en een verse portie frikadellen. Helaas legt hij het bier wel eens te lang in de vriezer. Ook houdt hij van frituren op het balkon terwijl de was van zijn huisgenoten buiten hangt. Volgend jaar is Symon preses van onze vereniging en kan hij ons mooi meeslepen naar activiteiten. Weet je wat gek is? Hij praat vaak tegen zijn telefoon. Herhaaldelijk, totdat de spraakherkenning werkt. Ook weet hij alles van defensie. Noem een BUK-raketsysteem en Symon weet uit welke voortuigen het bestaat.’
Ontvoering
Symon: ‘Vorige week fietsten we na een borrel om half vier naar huis. We zagen onderweg de groep feuten op de fiets stappen. Nadat we ze vroegen wat ze van plan waren, pakten ze Teun vast om hem te ontvoeren. We hadden ons er net uitgepraat want we wilden slapen. Later stonden ze met zo’n twintig man rond de Petteflet. Ze klommen door de ramen naar binnen. Sloopten bedden en ontvoerden ons naar Duitsland. Teun werd ergens in het mais gedropt. Om zeven uur ’s morgens waren we allemaal weer thuis. Konden we eindelijk slapen.’
