‘In je eentje lunchen op een piramide heeft wel wat’

Hoe kwam je op dit idee?

‘Na mijn studie werkte ik anderhalf jaar bij Philips in Drachten. Op een gegeven moment besloot ik dat ik meer van de wereld wilde zien, dus in plaats van zomervakantie vieren, besloot ik te stoppen met mijn baan. Ik speelde altijd al met dit idee in mijn hoofd en fietste al eerder eens naar Milaan. Nu stonden alle wijzers goed om lange tijd ertussenuit te gaan: geen kinderen, hypotheek of relatie. Er was eigenlijk niets wat me nog in de weg stond.’

Waarom per fiets?

‘Je komt op de meest krankzinnige plekken waar je anders geen enkele reden voor zou hebben om er te komen. Het fietsen zelf vind ik op zichzelf niet eens zo interessant, alles eromheen is wat het zo bijzonder maakt. Ik heb ook weleens gebackpackt, maar dan vind ik het lastig om willekeurige plekjes te vinden. Je komt sneller bij de populaire plekken uit, terwijl je juist daarbuiten snel spontane en authentieke ontmoetingen hebt met de lokale bevolking. Op de fiets heb je een soort ongeëvenaarde bewegingsvrijheid. Natuurlijk wilde ik ook langs gebruikelijke toeristische trekpleisters als de piramides van Gizeh en de Victoriawatervallen. Maar onderweg kom je erachter dat Soedan bijvoorbeeld twee keer zoveel piramides heeft als Egypte, of word je spontaan door mensen thuis uitgenodigd. Natuurlijk, de piramides zijn minder spectaculair en ze trekken totaal geen bekijks, maar het heeft ook iets om in je eentje te zitten lunchen op een piramide.’

Hoe reageerde je directe omgeving toen je met dit plan kwam?

‘Ik kreeg een paar verbaasde en bezorgde blikken. Maar hoe langer de reis duurde, hoe minder bezorgd mijn ouders bijvoorbeeld ook werden. Ik hield een blog bij en stuurde foto’s en filmpjes door. Ze hebben me een paar keer opgezocht onderweg, en mijn vader heeft zelfs drie weken meegefietst. Dat stelde ze ook wel gerust. Ze zagen al snel: het is overal waar je komt even wennen, maar het is geen andere planeet. Toch groeide mijn reis ook wel organisch. Ik was helemaal niet van plan om twee jaar weg te gaan, eerder een paar maanden. Maar toen ik na zeven maanden in Kathmandu aankwam, was al wel duidelijk dat ik niet snel weer terug zou zijn in Nederland.’

Waar moest je praktisch gezien rekening mee houden?

‘Nergens is het zo vlak als in Nederland. Daar kom je zeker achter met een stalen fiets van 16 kilo die ook nog eens zwaar bepakt is. Ik probeerde zo zelfvoorzienend mogelijk te zijn, dus ik had ook een tent en kookspullen mee. Wilde ik iets meer luxe, dan maakte ik gebruik van Couchsurfing, of ik pakte weleens een hotel. Ik reisde verder zuinig en kon de anderhalf jaar voor mijn reis sparen, dus financieel was het goed te doen.

Waar je ook tegenaan loopt op zo’n reis, is dat niet ieder land een fietsenmaker op elke straathoek heeft, zoals in Nederland. Vaak kon ik prima zelf de boel repareren. Maar het kan ook anders lopen. In India begon mijn velg te scheuren. Ook al heb je ontzettend veel fietsenmakers in dat land, ze hadden niet het materiaal dat ik nodig had. Dat heb ik via een webshop besteld en laten bezorgen in New Dehli. Daar moest ik dan wel een paar honderd kilometer voor omfietsen, maar daarna kon ik weer door.’

Is dat het meest bizarre wat je onderweg meemaakte?

‘Nee, het kan veel gekker. In plekken als India en Afrika is men buiten grote steden totaal niet gewend blanke mensen te zien. Je gaat er door het leven als een beroemdheid. In Egypte was het nog een stapje erger; ik had bijna mijn gehele reis daar een politie-escorte achter mij aan. Ze zijn ontzettend bang voor aanslagen op toeristen, dus ik had telkens minimaal één auto met vier zwaarbewapende mannen achter me rijden, om me te beschermen.’

Heeft de reis je veranderd als mens?

‘Eigenlijk deed het opvallend weinig met me – en dat had ik ook niet verwacht. Maar dat is tegelijkertijd ook een les. Je bent wie je bent. Een intense reis verandert dat niet.’

Welke lessen leerde je nog meer?

‘Vooral om te relativeren. En het besef dat onze welvaartsstandaard absurd hoog is. Hier asfalteren we ieder afgelegen landweggetje, in andere landen mag je blij zijn als de hoofdweg geasfalteerd is. Ik denk wel dat sinds ik terug ben, minder nodig heb gehad in mijn leven.’

We zouden eigenlijk allemaal de wereld moeten rondfietsen?

‘Alleen als de oprechte wil uit jezelf komt. Onderneem zo’n reis niet omdat iedereen het doet, of vanwege de grote verhalen. Ik deed het omdat ik het wilde en omdat ik het kon op dat moment. Ik heb er zelf ontzettend veel aan gehad, dus ik kan het absoluut aanbevelen. Zeker ook vanwege alle vrienden die ik onderweg maakte, en die komende week gaan kijken naar de uitzending. Dat is dan wel weer een voordeel van een digitaal praatje. En met dit publiek uit alle uithoeken van de wereld denk ik dat Studium Generale een gooi kan doen naar een diversiteitsprijs.’