Mykhailo Brytskyi (19), student Chemical Science & Engineering, kon zijn ogen niet geloven toen hij vanmorgen wakker werd. Hij vierde onlangs nog de jaarwisseling in Kiev en nu zag hij op het nieuws overal gevechten in de Oekraïense hoofdstad. ‘Ik zocht direct contact met mijn ouders en overige familie. Zij wonen allemaal in Kiev.’
Brytskyi’s moeder liet via een bericht weten dat ze in veiligheid zijn, maar de student weet dat dat ieder moment kan veranderen. ‘Ik ben sprakeloos. Ik heb uren in de hoek van mijn kamer gezeten met Oekraïense muziek op, vechtend tegen de tranen. We zijn een trots en mentaal sterk volk. Veel sterker dan de Russen. Je krijgt ons niet snel bang, maar dit zijn erg zware tijden.’
Oekraïense klederdracht
Ondanks de misère besloot Brytskyi naar de campus te komen, in traditionele Oekraïense klederdracht en met de blauw-gele vlag van het land. ‘Die vlag steunt mij. Ik heb besloten om nooit meer in mijn leven Russisch te spreken. Ik haal ook kracht uit de Oekraïense gemeenschap hier. We helpen elkaar en proberen allemaal in contact met onze families te blijven. Mijn familie heeft eten, geld en gas in de auto. Ik heb mijn vader nog niet gesproken, maar ik weet al wat hij als eerste gaat zeggen. Dat is dat ik me ondanks alles op mijn studie moet richten, ook al is dat niet makkelijk.’
Ook Viktoriia Konashchuk (19), student Business Information Technology, bracht de jaarwisseling nog door in Kiev. Omdat zij en haar ouders vreesden voor de huidige realiteit, zouden ze elkaar de komende dagen treffen in het buitenland. ‘Ze zouden morgen het vliegtuig pakken, maar dat zit er niet meer in’, vertelt ze huilend.
Ondraaglijke angst
Konashchuk werd vannacht wakker door een bericht uit haar geboorteland en deed daarna geen oog meer dicht. Ze had al contact met haar familie, die veilig is, maar dat geeft haar geen rust. ‘Mijn ouders wonen dichtbij de militaire basis in Kiev die nu onder vuur ligt. Ik woon al een paar jaar op mezelf en sinds kort alleen in Nederland, maar ik kan me geen leven voorstellen zonder mijn ouders. De angst om geen contact meer met ze te krijgen is ondraaglijk.’
Ook Konashchuk zoekt steun binnen de Oekraïense gemeenschap. ‘De sterkste gemeenschap die er is. Daar ben ik enorm trots op. We komen vanmiddag samen in de Enschedese binnenstad en proberen elkaar te steunen.’
