Mykhailo Brytskyi (19) zat op 24 februari, de dag van de Russische inval, urenlang op zijn kamer. Luisterend naar Oekraïense muziek. Later op de dag besloot de student Chemical Science & Engineering toch naar de campus te komen. Gekleed in traditionele Oekraïense klederdracht, de blauw-gele vlag van het land over zijn trotse rug geslagen. Hoe het een maand later met hem gaat? ‘Goed, maar mijn ‘goed’ is anders dan jouw ‘goed’. Het is raar hoe snel Oekraïners nu zeggen dat het goed met ze gaat’, aldus Brytskyi. ‘Dat komt omdat ik vrienden heb die het veel zwaarder hebben. Een kameraad vroeg zijn ouders laatst hoe het ging en kreeg pas twee weken later antwoord. Probeer je dat eens voor te stellen.’
Schuilkelder
Brytskyi’s ouders zijn nog steeds in Kyiv. Ze horen dagelijks bominslagen en schoten, maar wonen in een relatief rustig gedeelte van de miljoenenstad. ‘Ze zijn zelfs al dagenlang niet meer in de schuilkelder geweest. Daar is het erg koud en ze voelen zich nu relatief veilig in huis. Dagelijks hebben we contact. Mijn ouders willen dat ik me blijf richten op mijn studie.’
Makkelijk is dat niet voor Brytskyi. ‘Maar ik heb geen back-up, want voorlopig kan ik niet terug naar Oekraïne. De studie goed volgen is my job. Dat is ook wat mijn familie wil. Ik waardeer de steun van studiegenoten en docenten die vragen hoe het met mij gaat, maar soms is het lastig, omdat ik telkens dezelfde vragen moet beantwoorden.’
‘Alive’
Viktoriia Konashchuk (19, foto links), student Business Information Technology, herkent de omschrijving van Brytskyi over antwoorden op de vraag hoe het met haar gaat. ‘Het is heel raar hoe snel ik gewend ben geraakt aan de realiteit. Vorige week appte ik mijn ouders in Kyiv hoe ze de nacht waren doorgekomen. Ze stuurden gekscherend terug ‘alive’. We accepteren het allemaal als een feit dat het oorlog is.’ Konashchuk is opgelucht dat de informatievoorziening in Kyiv veel beter is dan tijdens de eerste twee weken. ‘Dag voor dag krijgen mijn ouders updates over de situatie. Zo weet ik ook dagelijks hoe het met ze gaat.’
Economie
De studente vindt het lastig om vooruit te kijken. Experts spreken elkaar dagelijks tegen over de oorlog. ‘Het kortste scenario spreekt mij het meeste aan. Ik merk dat Oekraïense studenten uit de UT-gemeenschap zich ook zorgen beginnen te maken over de ingestorte economie. Veel van ons worden financieel nog gesteund door de ouders. Dat dreigt in gevaar te komen.’
Brytskyi vult haar aan: ‘In Kyiv is de schade al enorm, maar steden als Marioepol zijn compleet platgebombardeerd. Miljoenen mensen zijn geëvacueerd, maar mocht de oorlog stoppen, waar moeten zij dan heen?’
Het gaat te ver om te zeggen het goed gaat met Ivanna Vasylkiv (19), maar de student Chemical Science and Engineering maakt het beter dan vier weken geleden. ‘Ik heb het relatieve geluk dat mijn familie in Kyiv zit, de best beveiligde stad van Oekraïne. Het helpt om zo weinig mogelijk aan de oorlog te denken en alleen maar nieuws over Kyiv tot me te nemen. De rest maakt me bang.’
Kyiv
Vasylkiv spendeerde haar kerstvakantie nog in Kyiv. ‘Het is moeilijk om de feiten te accepteren. Kyiv is de plek waar ik het liefste ben en op het moment kan ik niet terug naar huis. Ik weet nog dat ik er in december wandelde en nadacht wanneer ik weer in Kyiv zou zijn. Het voelt heel gek dat dat lang kan duren.’
Wat Vasylkiv helpt is de enorme betrokkenheid op de campus. Tijdens het flyeren, in de collegezaal en bij docenten: overal toont men interesse in haar situatie. ‘Dat voelt zo goed. Dat maakt het draaglijk. De focus op mijn studie is niet honderd procent, maar wel goed genoeg. Ik ben eerstejaars en wil dit jaar hoe dan ook halen. Mijn familie heeft er niks aan als ik faal.’
