Terwijl de hordes dagjesmensen, schoolklassen en robotica-enthousiasten binnenstromen in het Parc des Expositions in Bordeaux, is RoboTeam Twente al een tijdje aan het livestreamen. Bij een wedstrijd van de concurrentie welteverstaan. Een taak die het team blijkbaar al toernooi op toernooi op zich neemt. ‘Zo hebben alle deelnemers hun eigen rol, naast deelname’, legt teamleider en control engineer Emy Ganzeboom uit. ‘De TIGERs uit het Duitse Mannheim zorgen bijvoorbeeld dat de camera’s boven het veld goed afgesteld zijn. Onze teamgenoot Thijs (Bink, red.) heeft zijn eigen apparatuur meegenomen uit Nederland, om elke wedstrijd van onze competitie live uit te kunnen zenden.’
Blokkentoren
Het is op dat moment nog stilte voor de spreekwoordelijke storm. Vrij letterlijk, want de wedstrijd tussen het Iraanse Immortals en ER-Force uit het Duitse Erlangen eindigt in een bloedeloze 0-0. Hoewel, bloedeloos… Het Iraanse team krijgt het voor elkaar om maar liefst acht rode kaarten te pakken. Af en toe snelt iemand op kousenvoeten het veld op, om een afgebroken onderdeel van het biljartlaken te halen.
Pas om half 1 staan de Twentse voetbalrobots tegenover het Japanse RoboDragons, de enige wedstrijd die ze deze donderdag moeten spelen in. De voorbereiding ging niet zonder slag of stoot, vertelt Ganzeboom. ‘Een aantal robots hebben wat problemen met hun kicker en chipper. We moeten even zien wat lukt.’ Want, vult teamgenoot Silas Hoevers even later aan: ‘Ook al zijn het robots, het maken ervan blijft uiteindelijk mensenwerk. En waar mensen werken, worden altijd fouten gemaakt.’ De voetbalrobots zien er immers uit robotstofzuigertjes, maar achter die façade schuilt een complexe wereld aan hardware en software. ‘Zie het als het bouwen van een gigantische blokkentoren’, zegt Hoevers. ‘Als er een blokje scheef gaat zitten, moet je op andere plekken corrigeren. Bovendien is het nog maar de vraag of je die eerdere foutjes nog kunt herstellen.’
Probleemkindje Jarvis
Dat de Twentse equipe niet op volle sterkte is, blijkt al snel. Waar maximaal elf robots aan de aftrap mogen verschijnen, zijn er slechts vijf wedstrijdklaar. En van die vijf valt al snel één robot uit. Bovendien speelt softwarematige malheur de rest het team parten. ‘De robots krijgen wel haltcommando’s door, maar geen stopcommando’s’, laat Ganzeboom tijdens de rust weten. ‘Dat hebben we nog niet eerder gehad. Het is onduidelijk of het probleem bij ons ligt, of bij het netwerk hier.’
Op dat moment staat het al 0-5. De Japanners, die met hun eigen ball placement-problemen kampen, tonen zich genadeloze afmakers. Aan Twentse zijde blijkt robot Jarvis een ‘probleemkindje’, dat zich overenthousiast in de muur boort. ‘Schatje’ Marvin doet z’n uiterste best, maar blijkt niet te kunnen dribbelen. Holt (voor de liefhebbers van comedyserie Brooklyn 99) staat verdedigend z’n mannetje, maar komt aanvallend schromelijk tekort. Gelukkig stapelt keeper R2D2 wereldredding op wereldredding en houdt het Twentse team nog in de wedstrijd.
Een revanche blijft echter uit in de tweede helft, want de Wet van Murphy is dan al lang ingetreden. Opnieuw valt een Twentse robot uit. Bovendien blijkt Marvin als gelegenheidskeeper een weinig betrouwbare sluitpost. En helaas zit er geen Twentse eretreffer in. Het enige doelpunt wordt afgekeurd vanwege een zogeheten double touch. In tegenstelling tot mensenvoetbal, mogen de robots niet eerst dribbelen en dan schieten. De eindstand: een eclatante 0-10.
Leerproces
Van mineurstemming is echter geen sprake. Na de wedstrijd volgt een teamfoto met de directe tegenstander en een peptalk, gevolgd door een yell. ‘Het enthousiasme is er absoluut nog. Dit was vooral erg leerzaam. Het is ook een leerproces, daarvoor zijn we een studententeam’, laat de teamleider weten in de nabeschouwing. ‘We gaan nu hard aan de slag om klaar te zijn voor de wedstrijd van morgen, met hopelijk meer robots aan de aftrap.’ ‘We zijn hier niet gekomen om met maar vier robots te spelen’, vult software engineer Bink aan. Met het vooruitzicht van uren solderen en programmeren, wordt het waarschijnlijk een korte nacht, weten ze. ‘Er zaten SD-kaarten in de robots, dus we hopen uit te kunnen lezen wat er precies fout ging. Hopelijk kunnen we later vandaag nog testen op het oefenveld’, aldus Ganzeboom.
Morgen staat de volgende wedstrijd op het programma, tegen de gedoodverfde favoriet en titelhouder: TIGERs. Een verliespartij, mogelijk opnieuw met dubbele cijfers, ligt in de lijn der verwachting. Maar de ouders van de teamleider, die hun zomervakantie combineren met een bezoek en de nodige support, tonen zich geboren optimisten. ‘Het Nederlands Elftal verloor op het EK in ’88 ook hun eerste groepswedstrijd, om vervolgens Europees kampioen te worden’, zegt vader Vincent Ganzeboom. ‘Ik geloof er nog wel in.’
À demain.
