Haat-lief·de·ver·hou·ding (de; v): verhouding waarbij liefde- en haatgevoelens elkaar afwisselen.
Het gebeurt niet vaak dat de Dikke van Dale zó precies mijn relatie met iets kan beschrijven. Toch vatten deze zes lettergrepen perfect mijn gevoelens ten opzichte van de Batavierenrace samen. Normaal gesproken zou afgelopen weekend geheel in het teken hebben gestaan van dit prachtige evenement. Dit jaar echter eindigde ik mijn etappe op een volledig lege UTrack, zoals ik hem al zo vaak heb gezien.
Deelnemen aan de Bata is iets dat je bijblijft. In positieve zin, of als minimale vorm van PTSS. Het is heel logisch dat de ervaring voor iedereen anders is. Sommigen gaan echt voor de wedstrijd, anderen voor de sfeer er omheen en een enkeling ziet het als verplicht nummer. Als lid van Kronos is het voor mij niet ongewoon om mee te doen voor een hoge eindklassering. Vooral tijdens mijn allereerste Bata, inmiddels drie jaar geleden, werd me dit pijnlijk duidelijk. Het fenomeen diep gaan heeft die dag een nieuwe betekenis gekregen.
Toch voelt er iets heel erg goed aan het maximale uit jezelf halen. Ik had de mogelijkheid om mijn gehele etappe te jagen op lopers van twee universiteitsteams. Ik zou graag zeggen dat dit makkelijk ging, maar – ondanks dat het lukte – het tegendeel is waar. Vreemd genoeg overheerste een overwinningsgevoel, terwijl ik direct na mijn etappe mijn nachtelijke ontbijt in een sloot deponeerde.
Het jaar erna had ik de eer om de slotetappe te lopen. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal niets meegekregen van de glamour. De laatste honderden meters verliepen als een waas. Mijn enige doel was om niet die gast te zijn die voor het oog van duizenden studenten en de camera’s van Piet Paulusma over zijn nek te gaan. Missie gefaald, kunnen we concluderen.
Gek genoeg baalde ik als een stekker dat de editie van dit jaar werd afgelast. Want ondanks de pijn, het extreem vroege opstaan, de ellenlange files van talloze busjes, busritten naar niemandsland en meefietsers die blijven zeuren dat het wel harder kan… De Bata blijft een van de betere, zo niet het beste evenement dat ik als student mee heb mogen maken. De spierpijn en vermoeidheid trekken wel weer weg, de mooie herinneringen houd je voor altijd bij je.
