Ik kon het niet meer aan. Dat eindeloze verhaal als iemand vroeg: ‘Wat word je nu eigenlijk?’ Na vier jaar technische geneeskunde had ik een gestroomlijnd antwoord, vol voorbeelden en ambities. En ja, het klonk altijd beter dan wat iemand die ATLAS studeert had kunnen zeggen. Maar man, wat is het heerlijk om nu gewoon te zeggen: ‘Ik word docent natuurkunde.’ Klaar. Iedereen begrijpt het. Iedereen weet dat natuurkundeleraren een beetje apart zijn en vrijwel iedereen heeft wel een anekdote over de beste – of slechtste – (natuurkunde)docent die ze ooit hebben gehad.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet zo’n persoon die het docentschap als mijn roeping ziet. Ik heb zeker geen spijt van de studiekeuze van de 18-jarige ik. Er staat zelfs nog een stukje online waarin ik vertel hoe leuk ik de studie vond. Het staat er wel iets rooskleuriger dan de werkelijkheid. Want ja, wat ik destijds niet mocht zeggen was hoe mijn randstedelijke klasgenoten vol ongeloof vroegen waarom ik in dat gat (Enschede) ging studeren. Of hoe de universiteit met al die volle collegezalen soms aanvoelt als een leerfabriek. Gelukkig kan je voor dat soort uitspraken nog altijd columnist bij U-Today worden.
Waarom het tussen mij en technische geneeskunde nooit wat is geworden? De ziekenhuisstages. De hiërarchie, de ongeschreven regels, de eindeloze protocollen – ik ben er gewoon te eigenwijs voor. Ik ga liever een keer goed op m’n bek dan dat ik elke dag binnen de lijntjes kleur.
Toen ik dan ook begon op een middelbare school in Oldenzaal, had ik serieus twee weken nodig om bij te komen van de cultuurshock. Hoezo een kennismakingsgesprek van anderhalf uur? In het ziekenhuis werd ik gewoon in mijn eentje in het operatiekamercomplex gedropt. Hoezo motiveert mijn stagebegeleider me om ‘vooral mezelf’ te zijn? En hoezo laat hij mij spartelen voor een luidruchtige drie havo klas, zodat ik daarvan kan leren? Het enige wat ik herkende, waren de talloze reflectiemodellen. Die heeft technische geneeskunde blijkbaar van het onderwijs gejat.
Zo duidelijk als het antwoord op ‘wat word je?’ nu is, zo simpel is ook opeens mijn nieuwe stage-omgeving. Misschien zijn die eenvoud en duidelijkheid met elkaar verbonden. Of het wordt tijd dat het geneeskundeonderwijs meer overneemt dan alleen de reflectiemodellen – vooral als ze een beetje eigenwijze types zoals ik in het ziekenhuis willen houden.
Twee studentcolumnisten
Jenna Zaagsma is de nieuwe studentcolumist van U-Today. Om de week schrijft ze over wat haar zoal bezighoudt op en rondom de campus, haar stage en studententijd. Elke vrijdag dus een verse studentencolumn, want ook Lars van de Zandschulp blijft om de week garant staan voor een verse bijdrage.
