Belt werd pas vijf jaar geleden ondernemer. Na het afstuderen in 1988 werkte hij 25 jaar bij multinationals als Unilever en Reckitt Benckiser. Terwijl hij bij Reckitt vanuit Mexico verantwoordelijk was voor marketing van verzorgings- en schoonmaakproducten, overleed zijn vrouw in 2005 plotseling. ‘Met drie meiden, van 1, 3 en 5 jaar, dacht ik: hoe nu verder?’, zegt Belt. ‘Reckitt maakte een plek voor me vrij als General Manager Nederland. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.’
Drie beloftes
Met de Green-Soap producten heeft Marcel Belt drie beloftes: ‘de natuurlijke geurstoffen ruiken fris, je maakt er geweldig mee schoon en zowel de verpakking als inhoud zijn compleet eco-vriendelijk. Belt: ‘Onze producten zijn zowel duurzaam als geweldig om mee te werken. Daarmee onderscheiden we ons van andere duurzame schoonmaakmiddelen. Want daar moet je toch bijna altijd een compromis sluiten.’
In 2014, Belt werkte toen bij Douwe Egberts, besloot hij een tijdje vrijaf te nemen. ‘Om me te concentreren op het gezin’, zegt hij. ‘We hadden altijd een au pair, maar toen mijn oudste dochter Mila 15 jaar was, bleek dat niet meer de beste oplossing te zijn. Dus stopte ik met werken. Ik had in mijn carrière wat geld gespaard: daar zing ik het wel een jaar of vijf mee uit, dacht ik.’
‘Hoeveel start-ups halen de eerste vijf jaar niet?’
Aan het stuur
Maar het bloed kroop waar het niet kon gaan. Kennissen en vrienden begonnen voor zichzelf en vroegen Belt om advies. ‘Op een gegeven moment hielp ik anderen zoveel, dat het voelde alsof ik op de achterbank van de auto zat. Hier links, hier rechts – maar het stuur had ik niet vast. Toen besloot ik om ook voor mezelf te beginnen.’
De business was duidelijk: schoonmaakproducten. ‘Want daar heb ik verstand van’, zegt Belt. ‘Als ik jonge ondernemende mensen één advies mag geven: zorg dat je een thuiswedstrijd speelt. Kies een branche waar je echt verstand van hebt. Bij ondernemen komt zoveel kijken. Door mijn jarenlange ervaring spreek ik de taal van inkopers en leveranciers, maar ook van de mensen die de formule maken van het product. Studeer je op de UT en heb je een goed idee? Vaak is het beste pad om eerst een tijdje bij een mooi bedrijf te gaan werken. Doe ervaring op. Want hoeveel start-ups halen de eerste vijf jaar niet? Dat zie ik ook in de netwerkclubjes waarin ik nu zit. Natuurlijk, ik ben een a-typische startup met mijn 56 jaar. Maar ik heb ook een voorsprong op die jonge gasten en meiden.’
Ondernemendheid
Marcel Belt begon zijn carrière bij Unilever. ‘Er waren 3500 aanmeldingen voor 25 managementtrainee-posities’, vertelt hij. ‘Na een selectieprocedure van vijf rondes en drie maanden werd ik aangenomen ‘Ik had het geluk dat Unilever op dat moment een ander slag mensen wilde dan ze normaal hadden: niet het corporale vanuit Amsterdam en Rotterdam. En ik maakte indruk met mijn stage. Voor Unilever was ik vanuit de UT-vakgroep ontwikkelingskunde naar Jakarta geweest, dat had ik helemaal zelf geregeld. Die ondernemendheid viel blijkbaar op.’
Na een interne scholing bij Unilever van vier jaar, kwam de felbegeerde buitenlandse post. Belt ging naar Hongarije. Het was een rumoerige tijd. Het IJzeren Gordijn, dat West-Europa van Oost-Europa scheidde, was nog maar pas gevallen. ‘Overal waren hijskranen’, zegt Belt. ‘Maar belangrijker: we konden de marketing en het afzetten van onze producten zowat uitvinden. Er was geen infrastructuur, het hele land stond op z’n kop.’
Vervolgens werd Belt naar Milaan gestuurd, waar hij Europees verantwoordelijk was voor het innovatieprogramma. ‘Een compleet andere functie’, zegt hij. ‘Waar ik in het Oostblok genoot van het pionieren, zat ik in Milaan in een compleet corporate omgeving. Daar merkte ik dat multinationals ook heel politiek kunnen zijn. Heb je een idee, dan presenteer je het aan een managementlaag. Bevalt je idee, dan mag je aan de volgende managementlaag presenteren. Die stroperigheid stond me als snel tegen. Niet lullen maar poetsen, was toen ook al mijn devies.’
‘Het waren mijn dochters die mij over de streep trokken’
Dochters
Wanneer hij kon pionieren en ondernemen, dan voelde Belt zich als een vis in het water. Zijn bedrijf, met producten die steevast zijn voornaam dragen en waarbij zijn drie dochters op de verpakkingen staan, geeft hem plezier. Die dochters zijn belangrijk, zegt Belt. ‘Ik wilde al richting duurzaamheid, maar het zijn mijn dochters die me over de streep trokken. Hun generatie lijkt meer na te denken over de wereld en maakt zich zorgen over klimaatverandering. Ik wil iets doen aan de oneerlijkheid, want juist mijn generatie heeft er een zooitje van gemaakt. Als ik er straks niet meer ben, dan hoeven mijn dochters niet te denken: pa is van die grote villa. Laten ze me dan maar herinneren als de vader die iets goeds deed voor zijn stukje van de wereld.’
