Wie de lange opritlaan naar de Prinses Margrietkazerne in Wezep opdraait, hoeft er niet aan herinnert te worden dat achter de slagbomen militaire grond ligt. Aan de zijkant van de weg staan borden met kernwaarden als moed, toewijding en veerkracht, maar ook een waarschuwing aan bezoekers om vooral op de weg te blijven: ‘Schietterrein levensgevaarlijk.’
In een gebouw niet ver achter die slagbomen houdt commandant Bekker kantoor. ‘Al probeer ik hier eigenlijk zo min mogelijk te zijn. Vaak ontkom ik daar niet aan, maar het liefst ben ik onder mijn mensen.’ Hij doelt op de ongeveer honderd mannen en vrouwen die hij als commandant van de eenheid MREC (Multi Role Engineer Company) in de defensiehiërarchie onder zich heeft staan.
'Is er iets misgegaan, dan spreek ik de groep disciplinair toe, maar ik geef ook gratificaties wanneer het werk goed wordt uitgevoerd'
Om die eenheid in perspectief te zien: MREC is een samengestelde eenheid met vier specialismen die onder de landmacht vallen. ‘Daarbinnen vallen onder andere de onderdelen infanterie, dat is de gevechtseenheid, maar ook de artillerie, zij verschieten bommen over langere afstand. Daarnaast hebben we de geneeskundige dienst en een technische dienst. Wat je hier in Wezep vooral aantreft is de Genie, een onderdeel gespecialiseerd in gevechtsondersteuning, constructie en gevaarlijke stoffen. Daar houdt onze eenheid zich vooral mee bezig.’
Het kantoor van Bekker zit gevestigd in een hoge loods, waar tal van militaire voertuigen staan die tot de uitrusting van zijn eenheid behoren. De Multi Role Engineer Company telt vijf pelotons. Een CBRN-ontsmettingspeloton, CBRN-verkenningspeloton, Advanced Search-peloton, de Pantsergenieverkenners en het logistieke peloton. CBRN staat voor chemisch, biologisch, radiologisch en nucleair. ‘Die teams staan paraat als er ergens een chemisch incident ontstaat, of wanneer de vijand een chemisch middel heeft ingezet. Het team van pantergenieverkenners voert – zo onopvallend mogelijk - terreinverkenningen uit. Zij bekijken bijvoorbeeld of bruggen sterk genoeg zijn om met een tank te passeren en ze verkennen hindernissen of mijnenvelden. Het Advanced Search-peloton is gespecialiseerde in zoeken naar verboden middelen. Zij kunnen in gebouwen verborgen ruimtes ontdekken waar geld, usb-sticks of wapens liggen en zij ondersteunen de civiele autoriteiten met zoekacties.’
Conflict nabootsen
De kazernedagen van Bekker beginnen stipt 07.50 uur met appel. Dan staat hij voor de eenheid, checkt wie er te laat of door ziekte niet is en neemt de actualiteiten door. ‘Is er iets misgegaan in een oefening, dan spreek ik de groep disciplinair toe, maar ik geef ook gratificaties wanneer het werk goed wordt uitgevoerd. Daarna sporten we een uur en dan begint de dag. Voor mij is dat vooral managementwerk, zoals vergaderingen over de lange termijn. Naast de kazerneweken houden we oefeningen. Zowel in Nederland als in het buitenland, waar we conflictsituaties nabootsen.’
'Iedereen is al geschoold, dus ik hoef niet aan de boom te schudden om de rotte appels eruit te halen'
Tijdens die oefeningen geeft Bekker de opdrachten en draagt hij verantwoordelijkheid voor het verloop. Of zo’n oefening iets wegheeft van het televisieprogramma Kamp van Koningsbrugge? ‘Niet echt. Daar gaat het om het opleiden en vormen van de commando’s speciale operaties. Wij leggen de focus op het trainen van procedures. Iedereen is al geschoold, dus ik hoef niet aan de boom te schudden om de rotte appels eruit te halen.’
In het verleden ging Bekker – zij het in een andere functie – op missie naar Afghanistan en Mali. Zijn eenheid zocht daar naar bermbommen en controleerde wegen op veiligheid. Recenter hielp MREC met het testen en vaccineren in de coronapandemie. Ook zette zijn eenheid in no-time een tentenkamp op voor asielzoekers die geen onderdak in Ter Apel konden krijgen. ‘Tot op zekere hoogte kun je automatiseren, maar er is altijd menskracht nodig. Precies daar zit onze kracht. Wij kunnen in korte tijd opgeroepen en ingezet worden om te helpen waar nodig. De mens is ons goud.’
De dagen van de commandant zien er compleet anders uit dan die in zijn studietijd in Enschede, al zijn er ook paralellen. De kazerne aan de rand van de Veluwe heeft wel iets weg van een campus, met links en rechts sportfaciliteiten, bossen en wooncomplexen. Toen de campus in Enschede nog zijn thuis was, wist hij al waar hij zou terechtkomen. ‘De studie in Enschede was geen keuze. Mijn huidige functie was toen al het doel. Samen met elf anderen volgden we de militaire opleiding in Breda en daarna stroomden we in Enschede in om de studie civiele techniek te volgen.’
'Wij zaten altijd vooraan in de klas, hadden onze schriften en dergelijke op orde en waren altijd op tijd'
Bekker beschouwt zijn studietijd als vergelijkbaar met die van een doorsnee student, al was het voor iedereen duidelijk wie er als student en wie er als militaire student in de klas zat. Het ‘defensie-elftal’ diende de studie nominaal te halen en kreeg al salaris van defensie. ‘Voor ons voelde het als werk. Wij zaten altijd vooraan in de klas, hadden onze schriften en dergelijke op orde en waren altijd op tijd. Onze beleving was heel anders dan die van studiegenoten.’
Ludica
Ondanks dat verschil beschouwt Bekker de tijd tussen 2006 en 2010 als studiejaren. Hij woonde niet alleen op de campus, maar was ook betrokken bij tennisverenging Ludica en was één van de grondleggers van survivalrunvereniging Tartaros. De donderdagavond stond vaak in het teken van uitgaan, die ruimte was er wel. ‘Ik waardeerde de Twentse nuchterheid. De relaxte mentaliteit op de campus stond me aan en de UT heeft mij sterker gemaakt in alles wat ik nu doe. Door de inhoudelijke kennis en het academische werk- en denkniveau. Daar ben ik de UT dankbaar voor.’
Bekker koos in zijn jonge jaren voor defensie omdat het avontuur hem aantrok. ‘Gaandeweg kwam ik erachter dat het werk mij voldoening geeft. Ik heb vrienden die op kantoor werken en hun taak is om de directeur rijker maken. Daar is niets mis mee en dat werk is ongetwijfeld belangrijk, maar die behoefte voel ik totaal niet. Ik wil het beste voor andere mensen betekenen. Dat zie je duidelijk terug in de saamhorigheid die hier heerst. We zijn op elkaar aangewezen en de binding onderling is essentieel.’
Het juiste doen voor een ander. Die motivatie maakt dat Bekker huidige studenten aanraadt om voor defensie te kiezen. ‘Zonder twijfel. We moeten allemaal best lang werken. Kies dan eerst voor iets dat uitdaagt. De kansen zijn hier oneindig. Je kan altijd nog voor een gewone baan kiezen.’
'Ik heb respect voor collega’s die een inzet niet zien zitten, maar de consequentie is simpel: diegene zal zijn pak moeten uittrekken'
Wie nu over defensie begint, legt snel de link met de oorlog in Oekraïne. Ook in de politiek is er veel aandacht voor, na jarenlang korten op budgetten. Die discussies liggen ver buiten het bereik van Bekker, maar hij waardeert het dat Den Haag meer budget beschikbaar maakt. Net als veel burgers kijkt hij met bezorgdheid naar de oorlog. Hij wil niet te veel in scenario’s denken, maar stel de oorlog escaleert en zijn inzet is nodig? ‘Dan sta ik er, want die keuze heb ik gemaakt. Dat is privé soms lastig, maar dat ben ik aan mijn stand verplicht. Dat bespreken we ook binnen de eenheid. Ik heb respect voor collega’s die een inzet niet zien zitten, maar de consequentie is simpel: diegene zal zijn pak moeten uittrekken. Dan ben je niet geschikt.’
Zolang Bekker het idee heeft dat zijn werk het verschil maakt voor anderen, dan blijft hij dat doen. ‘Dan ben ik tevreden. Het waarom is voor mij superbelangrijk. Als iemand iets van mij vraagt zonder duidelijk te maken waarom we dat doen, dan blijf ik nieuwsgierig naar het waarom. Zolang ik met mijn werk iets kan betekenen voor de medemens, dan blijf ik dat doen.’
