Terwijl tientallen leden van SHOT een kwartier voor de repetitie driftig heen en weer lopen met stoelen en stalen karren vol met instrumenten, vullen plots de donkere klanken van een tuba de audiozaal. Niet veel later volgt er ook het geluid van een klarinet en meerdere trompetten. De drukke stoelendans maakt dat er klokslag 20.00 uur geen stoel meer vrij is en ruim veertig SHOT-leden zien hoe dirigent Ronny Buurink ook plaatsneemt, op een bruine barkruk.
Paso doble
Voor onbekenden is het een bijzonder tafereel: hoe een lege zaal in no-time verandert in een bruisend harmoniegeheel. Buurink staat al tientallen jaren voor het SHOT-orkest en dat is te merken. De dirigent houdt geen inleidend praatje, maar wil direct aan de slag. ‘Carmesina’, roept hij, waarna alle leden zich snel klaarmaken voor de paso doble van componist Manuel Morales Martínez.
Het populairste instrument onder de SHOT-leden is de trompet. Tien leden houden het instrument strak tegen hun lippen. Eén van hen is Aron Boerkamp (23), voorzitter van de vereniging. ‘Iedereen die een instrument kan spelen dat past in een harmonieorkest is welkom bij ons. Het gaat eigenlijk ontzettend goed met de vereniging. De laatste jaren zitten we rond de 65 leden’, vertelt de trompettist voor de wekelijkse samenkomst.
China
SHOT zag het levenslicht in 1991 en is al meer dan dertig jaar aan de UT verbonden. Eens in de twee jaar steekt het orkest de landgrenzen over voor een concertreis. SHOT kwam al in Duitsland, Engeland, Spanje, Oostenrijk en Hongarije. Hoogepunt in de SHOT-historie was een bezoek aan China, omdat de vereniging twintig jaar bestond. Het zijn verhalen waar voorzitter Boerkamp enkel van kan dromen. ‘Ik ben al drie jaar lid van SHOT, maar door alle beperkingen zat een reis met SHOT er voor mij nog niet in. We snakken er als vereniging naar om weer een reis te maken en een concert te geven.
Met de dirigeerstok in zijn rechterhand, leidt Buurink het orkest door het repertoire. Af en toe legt hij alles resoluut stil als het hem niet bevalt. ‘Mensen, dit is een Spaans stuk. Het is hier 40 graden. Ik wil meer expressie en gewicht. En die blaasinstrumenten zijn om op te blazen. Niet zo angstig. We pakken hem weer op bij maat 30. Drie, twee, één!’, en zijn dirigeerstok zwaait weer door de lucht. Een komisch gezicht: alleen het handjevol orkestleden achterin de ruimte - verantwoordelijk voor de slaginstrumenten - draagt een mondkapje. De overige muzikanten, bewapend met een blaasinstrument, logischerwijs niet.
Concours
Boerkamp vertelt over de plannen van SHOT. Want nu de coronamaatregelen naar de achtergrond verdwijnen, wil SHOT maar wat graag het tegenovergestelde doen. ‘In de zomer willen we naar München en Italië voor een internationaal concours. Dat zijn prachtige weekenden voor de vereniging. Ook zijn we bezig een concert te plannen met oud-leden van SHOT. Als het goed is vindt dat concert in maart plaats. Dit soort evenementen hebben we gemist. Het repeteren ging tijdens de lockdowns vaak redelijk, bijvoorbeeld buiten in het openluchttheater, maar uitvoeringen konden we lang niet meer houden.’
Hoe dan ook zal er eerst weer gerepeteerd moeten worden om in topvorm te raken. Dat is namelijk niet alleen in de sport belangrijk, maar ook in een orkest, weet Boerkamp. ‘Na een vakantie moet iedereen er altijd even inkomen. Vakantie-embouchure noemen we dat. Dan is de conditie en de techniek van de lippen, de tong en de gezichtsspieren nog niet optimaal. Dat zie je jaarlijks terugkomen, maar duurt vaak niet lang. We zijn als SHOT vooral blij dat we al jaren over een groot aantal leden beschikken, zeker omdat steeds minder jeugd een instrument bespeelt. Daar is bij ons gelukkig geen sprake van’, besluit Boerkamp, terwijl het orkest zich gereed maakt voor de vierde symfonie van de Tarantella.
