De Eppocalyps is begonnen. De reorganisatie binnen de faculteit TNW hing al sinds september in de lucht, maar voelde voor mij nog als een ver-van-mijn-bed-show. Net als die eerste berichten over het coronavirus: een mysterieus virus in China, een eerste besmetting in Europa en pats – lockdown. En net als toen volgt er ook nu vooral verdrietige chaos.
Dit keer geen mondkapjesplicht, maar geschrapte vakken. Geen RIVM-richtlijnen, maar plots verdwenen afstudeerbegeleiders. Voor veel medewerkers voelt de reorganisatie als ‘schijnbaar willekeurig’ en laat de communicatie te wensen over. Ondertussen voel ik in de technohal een neergeslagen sfeer. Laten we zeggen dat de mental health week van studievereniging Paradoks een passende timing had.
Als student krijg ik vooral geruchten mee. Over PhD’ers die op zoek zijn naar nieuwe promotoren, alsof het WC-papier in de eerste lockdown is. Over studenten met een afstudeerplek bij een vakgroep die verdwijnt, alsof hun restaurantreservering is geannuleerd op de avond van een persconferentie. De opleidingen doen hun best en organiseren in rap tempo informatiemomenten, maar lijken zelf ook in het duister te tasten. Gistermiddag stuurde de faculteit een mail. Onderwijs is een ‘top priority’, maar het plan van aanpak blijft even leeg als een gestripte werkplek: ‘a solution needs to be found’.
En daarmee blijven de vragen liggen. Gaat mijn vak nog door of wordt het geschrapt, net als mijn eindexamen? Ondertussen groeit de kritiek en het gevoel van verdrietige solidariteit. Maandag lopen studenten en medewerkers een mars voor de 46 ontslagen TNW-medewerkers. Laten we die tocht 10.5 kilometer lang dwars door de UT trekken, langs de lege kantoren. Misschien kan er nog als statement richting kabinet Schoof een protestpan in de vijver voor het Torentje (van Drienerlo) eindigen.
Want ik vrees dat dit pas de eerste (ontslag)golf is. Met het huidige politieke beleid is de volgende besmetting met het reorganisatievirus een kwestie van tijd. Ontzettend klote, vooral voor de direct getroffenen. Maar we kunnen hier ook iets van leren: de communicatie moet beter. Geen strakke folder met een link naar een algemene HR-pagina, maar een duidelijke en eerlijke FAQ. Of beter nog: een open en eerlijke bijeenkomst. Want alleen als we samen – medewerkers, ondersteunend personeel en studenten – begrijpen waar we aan toe zijn, kunnen we bouwen aan oplossingen in plaats van achter de feiten aan te lopen.
