Wat motiveert mensen? Volgens Pascal Wilhelm als ze ergens bij kunnen horen, als ze ergens in kunnen groeien en als ze zelf keuzes kunnen maken. Volgens de docent heeft ieder mens de drang om gemotiveerd zijn. Daarom willen Wilhelm en zijn collega-docenten die motivatie bij hun studenten overeind houden. Is die drive er niet, dan zoekt de docent de schuld vooral bij zichzelf.
Hij weet dat zijn opvatting afwijkt van de geijkte rolverdeling tussen docent en student. Geen take it or leave it, geen hagelschot aan bevlogenheid en kennis afvuren op de collegezaal, in de hoop dat je wat zielen meekrijgt. Nee, Wilhelm legt de verantwoordelijkheid en het eigenaarschap bij de student neer. Je bent niet meer leerplichtig, je zit hier voor jezelf. Daar mag wat tegenover staan. Dus is het in eerste instantie liefdevolle verwaarlozing van zijn kant. Want wie zelf initiatief neemt en keuzes wil maken, raakt des te meer gemotiveerd.
Wilhelm zelf is ook niet wars van initiatief nemen, nieuwe dingen proberen. Zo stond hij sinds zijn komst in 2000 naar de UT aan de wieg van de opleidingen psychologie en ATLAS. In de tussentijd maakte hij een uitstapje naar Saxion en recentelijk nog naar hogeschool Windesheim, ook om nieuwe dingen op te zetten. Wilhelm weet dat hij eigenwijs kan zijn. Een eigenschap die goed van pas komt bij het opzetten van een nieuwe opleiding, stelt hij. Iets creëren met beperkte middelen. Dus niet out-of-the-box denken, maar binnen die box de ruimte maximaal benutten.
Sinds dit academisch jaar is hij weer terug op het oude nest. En binnen de ATLAS-entourage vond hij zijn eigen bloedgroep. Want zelf loopt hij het liefst voorop en zwemt hij tegen de stroom in. Dan knutselt hij en tapt hij uit allerlei vaatjes om zijn onderwijs te verbeteren. Parallel daaraan hebben zijn studenten de ruimte om hun eigen curriculum in te delen. Zij hebben de regie, in het zogeheten self-directed learning. Wilhelm staat dan vooraan in de rij om ze te ondersteunen als ze een stapje verder willen gaan, als ze nieuwe dingen willen proberen.
Wie wat nieuws uitprobeert, glijdt weleens uit. Dan is het voor de docent zaak om aan de motivatieknopjes te draaien. Een duwtje in de rug geven als het niet loopt. Wie een klein klapje te verduren krijgt, helpt zichzelf wel omhoog. En wie de schuld buiten zichzelf zoekt, wordt even geplaagd, zij het met humor. Welk leven gaat nou niet zonder horten en stoten? Iedereen mag best wel beschikken over een gezonde dosis relativeringsvermogen.
Zolang je het perspectief maar niet verliest. Dat einddoel, dat stipje aan de horizon, mag volgens Wilhelm niet uit oog verloren worden. Daarom zitten we hier, daarom leren we en vinden we vanzelf onze roeping. Na bijna twintig jaar onderwijs geven, is Wilhelm er voor zichzelf wel uit: dit is zijn roeping, nog vele jaren.
